Οι αντρες δεν ειναι τα κακα τερατα του παραμυθιου. ΟΚ με τον δικο μου υπηρξαιδιαιτερα κωλοφαρδη, αλλα ομιλω γενικα.Τους αγαπω τους αντρες. Με μια αγαπη ανεκτικη στις αδυναμιες τους, παραχωρητικη στις αναγκες τους, προθυμη να δεχτει την καλη τους πλευρα, τον καλο τους εαυτο, τον εαυρο που δεν θελει πηξιμο και μπιρι μπιρι αλλα την ευκαιρια να νιωσουν λιγο θεοι, λιγο σουπερ ηρωες, λιγο ιπποτες. Λιγο πανω απο τον εαυτο τους γιατι ειδαν την πιστη στην καλη τους πλευρα στα ματια μιας γυναικας. Και νομιζω γι'αυτουπηρξα κωλοφαρδη. Και γι'αυτο δεν εχω καμμια υπαρξιακη αγωνια ουτεγια την φυση μου, ουτε για το γηρας, ουτε για ολα αυτα που απασχολουν πολλες γυναικες και τις βασανιζουν. Τους αγαπω με μια αγαπη αδολευτη, λατρευτικη, δοτικη, αποδοχης. Ειναι μαγικοι.Κι οποια το πιστεψει αυτο και το εφαρμοσει στην ζωη της δεν θα ειναι ποτε χωρις (καλο) αντρα διπλα της, εφοσον το επιθυμει. Γιατι στο τελος τελος της γραφης κι αυτοι ηλιθιοι δεν ειναι. Την νιωθουν την αγαπη οπως την νιωθουν και την απαξιωση.