Το κόμπλεξ κάποιου με την εξωτερική (του) εμφάνιση και η αξιολόγηση των ανθρώπων και των σχέσεων με μόνο γνώμονα την ομορφιά, είναι όπως και να'χει ένδειξη ανωριμότητας, αν όχι ηλιθιότητας... εκτός αν ελπίζεις μόνο στο να βρεις να πηδήξεις κάτι "καλό", με το συμπάθειο.Δηλαδή τι είναι κι ο/η όμορφος/η, γουρούνι στο σακί, να διαλέξεις από τη βιτρίνα και αν σου κάτσει είσαι ευτυχισμένος και δεν έχεις πια προβλήματα; Δε θα ερευνήσεις το χαρακτήρα του άλλου; Δε θα δεις αν ταιριάζετε;Επειτα νομίζεις ότι επειδή ο άλλος είναι εμφανίσιμος δεν έχει άλλα κριτήρια; Το ότι κάποιος είναι ωραίος δεν τον κάνει κενό...άσε που και η ομορφιά είναι υποκειμενική. Δεν έχουμε όλες τη φάτσα της Audrey Hepburn και τις καμπύλες της Bellucci, ωστόσο κάποιες και κάποιοι, πολλοί θα έλεγα, σήμερα, έχουν μάθει να φροντίζουν τον εαυτό τους ώστε να είναι με το παραπάνω γοητευτικοί κι ευπαρουσίαστοι. Εχουν προσωπικότητα και τύπο. Ξέρουν και να μιλάνε. Εχουν κι αυτοπεποίθηση... Μετράει.