Κοίταξε, δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά κανένας όντας άνεργος, τουλάχιστον αν έχει γονείς με τσέπη, δεν θα κάνει οικογένεια. Κανείς δεν εμπιστεύεται το μέλλον του στον αέρα. Εδώ δεν γυρνάει να σε κοιτάξει κοπέλα καν για σχέση, ούτε καν φάσωμα, αν είσαι ανέργι και δεν είσαι μαθητής ή σπουδαστής, το πολύ (και πάλι κι εκεί "ενοχλούνται")...Να το δεις το μαύρο, γιατί ήρθε, είναι εδώ και μάλιστα έχει έρθει προ πολλού, κιόλας. Και με τέτοιο μεροκάματο, όχι προσωπική, μα ούτε καν απλή ζωή, δε βγαίνει. Όνειρα; Υπάρχουν σήμερα; Υπάρχει κάτι που λέγεται ωφέλιμο/κινητήριο στρες. Ασκήσου λίγο πάνω του, γιατί δεδομένων των συνθηκών που περιγράφεις, δε βλέπω ασφαλή πορεία, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Δυναμισμός! Εμπλούτισε λίγο το βιογραφικό, κυνήγησε καμμιά δουλίτσα με αυτοπεποίθηση! Και μή συγκρίνεις με άλλους. Κόβω το λαιμό μου, για να μην το πω αλλιώς, πως οι άνεργες οικογένειες που αναφέρεις, ΕΜΕΙΝΑΝ άνεργες ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, και όχι πως συστάθηκαν έτσι εξ'αρχής. Εδώ άλλες αρνούνται να βγουν ραντεβού μαζί σου, αν δεν έχεις αμάξι "να τις κυκλοφορείς"...