Κι εδώ γυναίκες κακοποιούνται, κι εδώ περιθωριοποιούνται και εδώ στερούνται τα δικαιώματά τους και κυρίως εδώ επηρεάζονται από το τι θα πει ο ένας κι ο άλλος, γιατί εξακολουθούμε να είμαστε ένα μεγάλο χωριό. Εδώ η γυναίκα είναι ο βράχος που στηρίζει την ελληνική οικογένεια με αποτέλεσμα εάν κάποια επιλέξει το δρόμο της καριέρας ή καταφέρει να συντηρεί καριέρα (όχι απλώς δουλειά) παράλληλα με οικογένεια, τότε πρόκειται για έναν άθλο στη σύγχρονη ελλάδα.Αν ήμασταν όπως στη Σουηδία, όπου οι άντρες παίρνουν άδειες πατρότητας, αφιερώνουν ίσο χρόνο από τη ζωή τους με τις γυναίκες στα παιδιά, μαθαίνουν το σεβασμό και την ισότητα μέσα στο σπίτι τους, θα σου έλεγα ότι ίσως και να έχεις δίκιο.Όλα ξεκινούν από το σπίτι. Όταν μεγαλώνεις με το παραδοσιακό πρότυπο της ελληνίδας μαμάς, θα φαντάζεσαι ότι η μαμά σου είχε σκοπό ζωής αυτό και μόνο. Κάνε της μια συζήτηση, να δεις αν είχε όνειρα... ίσως γελιέσαι! Η ελληνίδα μάνα είναι απασχολημένη μαζί σου φουλ τάιμ και αν έχεις μυαλό θα το εκτιμήσεις... το ότι η γυναίκα θυσίασε τη ζωή της για να σε μεγαλώσει.Η παιδεία αυτή που δεχτήκαμε από της προηγούμενες γενιές, τις λιγότερο χειραφετημένες (είτε είναι επιθυμητό είτε όχι, γιατί το ξέρουμε καλά πως και οι μαμάδες ίσως το παρακάνουν με το κανάκεμα), μας οδηγεί στο να δημιουργούμε διάφορα πρότυπα και προσδοκίες στο μυαλό μας. Δηλαδή, κακοποίηση δεν είναι μόνο να δείρεις. Κακοποίηση είναι να περιμένεις πως αύριο μεθαύριο, η γυναίκα σου σού οφείλει ό,τι σου προσέφερε τόσο γενναιόδωρα η μητέρα σου. Κακοποίηση είναι να την περιορίσεις, να της απαγορεύσεις να βλέπει τους φίλους της, να την εγκλωβίσεις στις υποχρεώσεις της οικογενειακής εστίας λες και είναι μόνο δική της ευθύνη. Κακοποίηση είναι να ζηλέψεις και να την οδηγήσεις στην απομόνωση ΚΑΙ ψυχολογικά, να της γκρεμίσεις τα όνειρα και τις προοπτικές για το μέλλον της.Θα μου πεις, δεν το κάνουν όλοι. Δεν το ζητάνε όλοι. Θες να σου πω τι θα έλεγε η μαμά σου; Θα έλεγε ότι "κάποιος πρέπει να σιδερώσει, να μαγειρέψει, να πλύνει, κάποιος πρέπει να ταϊσει τα παιδιά, να τα ετοιμάσει για το σχολείο κλπ". Ξεκίνα λοιπόν κάνοντας κουμάντο στη ζωή σου, φροντίζοντας τον εαυτό σου, κατανοώντας πόσος χρόνος φεύγει στη φροντίδα του εαυτού σου και μόνο και έπειτα πολλαπλασίασέ το και αναλογίσου τι απομένει στη μέση ελληνίδα γυναίκα με οικογένεια για να κάνει στην καθημερινότητά της.Αν είχες μεγαλώσει στο εξωτερικό, συγκεκριμένα βόρεια, η καλή σου θα μπορούσε να σου πει "σήμερα βάλε μια σκούπα, μαγείρεψε γιατί έχω δουλειά, πάρε το παιδί από το σχολείο κτλ", και θα μπορούσε να στο πει ενδεχομένως χωρίς καν την πιθανότητα να σου περάσει από το μυαλό το ότι "άντρας είμαι, εγώ θα τα κάνω;" - γιατί αυτή και μόνο η σκέψη είναι σεξιστική και είναι η βάση πάνω στην οποία έχεις χτίσει ως έλληνας ολόκληρο το πλάνο που έχεις για τη ζωή σου.Σκέψου ότι, κάποια "συν" (το να ξέρεις να μαγειρεύεις καλά, να είσαι νοικοκυρά κ.ά.), εδώ για κάποιους άντρες είναι απαραίτητο "προσόν" προκειμένου να μη σε πούνε ανεπρόκοπη και να σε πάρουν νύφη.Προσωπικά θαυμάζω τους εργένηδες (δεν είναι απαραίτητα μισογύνηδες) που γνωρίζουν και φροντίζουν τον εαυτό τους, είναι ανεξάρτητοι και απογαλακτισμένοι. Κι όταν λέω εργένηδες εννοώ ακριβώς το παραπάνω, όχι το "μισώ τον γάμο... είναι σκλαβιά". Κάτι τέτοιοι είναι οι πρώτοι που δε θα χάσουν ευκαιρία να σκλαβώσουν μία γυναίκα και να τη βάλουν στην κουζίνα "όπου ανήκει".(Και όχι, δυστυχώς δεν τα βγάζω από τη φαντασία μου... δυστυχώς, πρόκειται για πράγματα που ακούω και μου πέφτουν τρίχες από την πλούσια χαίτη..!)
