Τελευταία έχει γίνει πολύ μόδα αυτή η άποψη. Όποιος προσπαθεί να χωρίσει δυο ανθρώπους δεν έχει καμία μα καμία ευθύνη, αν αγαπάς το ταίρι σου δε θα ενδώσεις σε τίποτα κι όλα τα σχετικά. Η ευθύνη είναι σίγουρα κυρίως εκείνου που απατάει, όχι του 3ου προσώπου. Αλλά ας μην το απενοχοποιούμε και τελείως. Είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να διώξεις τις τύψεις σου όταν χωρίζεις ένα ζευγάρι - λες στον εαυτό σου εγώ δεν έχω ευθύνη, ο άλλος έχει τη σχέση. Δεν είναι όμως τελείως σωστό. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν ξενοκοιτάει, αλλά εσύ χωθείς και τον προκαλέσεις και τον κυνηγήσεις και τον μαρκάρεις στενά, και προσπαθήσεις να τον χωρίσεις, έχεις μερίδιο ευθύνης. Εγώ αυτό πιστεύω. Έχω βρεθεί πάντως κι εγώ στη θέση του 3ου προσώπου, κι όλοι μου έλεγαν το ίδιο, πως εγώ δε φταίω καθόλου. Ε εγώ θεωρώ πως έφταιγα, έκανα λάθος, και δε σκοπεύω να το ξανακάνω. Εκτός πια αν είναι ο έρωτας της ζωής μου και δε με νοιάζει κανένας ηθικός φραγμός. Τέλος πάντων, όπως ειπώθηκε πολύ σωστά πιο πάνω, όλοι πληγώνονται και όλοι φταίνε συνήθως. Δε μπορείς να βάλεις τις καταστάσεις αυτές σε καλούπια, κι ούτε λειτουργούμε όλοι στα ίδια ηθικά πλαίσια. Ο καθένας ορίζει τη ζωή του διαφορετικά. Αυτό που εσυ μπορεί να θεωρείς σωστό, είναι άποψή σου. Κάποιοι συμφωνούν και κάποιοι άλλοι όχι, και σε κάθε περίπτωση ξέρεις πως θα κριθείς γι' αυτό όπως και για όλες σου τις επιλογές.
