Καλησπέρα ρε παιδιά! Θα συνεχίσω να σας ευχαριστώ για τα θετικά σας μηνύματα και την προτροπή που μου έχετε δώσει. Και θα ξαναπώ πως αν κι έχω ποστάρει αρκετές φορές στις ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ποτέ δεν περίμενα ένα thread που άνοιξα να έχει τέτοια απήχηση.Τώρα πάμε στα ζόρικα... Δεν σας έχω τα νέα που επιθυμούσατε οι περισσότεροι (με μπροστάρη εμένα). Το χιούμορ του ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ... περίπλοκο μου φαίνεται.Σκεφτόμουν να πλάσω μια ιστορία για το τί συνέβη και δεν προχώρησε το πράγμα, θα κυλούσε πιο καλά ο διάλογος που έχουμε ανοίξει, θα απάλυνα και το δικό μου ξευτιλίκι αλλά και θα έκανα πιο ομαλή την δική σας πτώση από το σύννεφο αισιοδοξίας που σας είχε ανεβάσει η ιστορία μου. Μη σας πω πιο πολύ με ένοιαζε όλο αυτό που προκλήθηκε εδώ μέσα και πώς θα το συμμάζευα... Πάμε λοιπόν με ειλικρίνεια.Ξημερώνει το Σάββατο, τρέχω για τις καθιερωμένες μου δουλειές (λογαριασμοί, σούπερ μαρκετ κλπ κλπ) έχοντας σκοπό να καταλείξω στο κατάστημα που εργάζεται η (ας την λέμε) Δέσποινα και να κανονίσουμε λεπτομέρειες για το βράδυ. Μπαίνω (γιατί όντως χρειαζόμουν κάτι από το κατάστημα που εργάζεται), βλέπω την Δέσποινα στο ταμείο του μαγαζιού κι ενώ οι άλλες πωλήτριες δεν ήταν απασχολημένες, σηκώθηκε η ίδια να με εξυπηρετήσει, αγκαλιάζοντας και φιλώντας με. Μπορώ να πω ότι τα χρειάστηκα γιατί πρώτη φορά την είδα τόσο οικεία και με τις ελπίδες μου να αναπτερώνονται ψώνισα ό,τι χρειαζόμουν. Κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι...Έκανα μια αναφορά στο προχτεσινό μας σκουντούφλιασμα (για να φτάσω στο βραδινό) και βρίσκει την ευκαιρία να περιγράψει την ιστορία στις συναδέλφους της, με 2 έξτρα λεπτομέρειες: ξέχασε το κινητό της στο σουβλατζίδικο και γύρισε με τον φίλο της να το πάρει. Πιάνω κάτι χαμογελάκια και ματιές να παίζουν μεταξύ των τριών υπαλλήλων και η μια υπάλληλος να ζητά λεπτομέρειες, όχι τόσο στα του κινητού, αλλά στα του φίλου που ήταν παρών σε όλο αυτό το σκηνικό, ρωτώντας την τί έκανε εκείνος και τί είπε εκείνος όσο εμείς ξεμπλεκόμασταν από το κουβάριασμα μας (“τσουρέκια” η συγκεκριμένη υπάλληλος με τον φίλο... Αλλατίνη μιλάμε...). Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια και να σκέφτομαι 1-2 από δω μέσα που είχατε πει για τον “φίλο”, πόσο φίλος ήταν, αλλά είπα να μην κωλώσω. Φτάνουμε στην ανταλλαγή κινητών για το βραδινό και στην κουβέντα πετάει ξανά τον “φίλο” της ως το άτομο που της είχε αγοράσει το κινητό και της έχει μάθει τόσα για το ίντερνετ (μιας και η ίδια δεν σκαμπάζει πολλά) και τις συσκευές και... και... και... (είπαμε... Αλλατίνη...). Αρχίζοντας να φορτώνω, την ρωτάω για το τι θα κάνουμε το βράδυ και μου λέει ότι είχε ξεχάσει πως έχει να πάει με τον φίλο της (με την τρίτη αναφορά περάσαμε στον Τερκενλή... ξέρετε σε αυτά με την σοκολάτα...) σε ένα πάρτυ του κολλητού του και ενώ μιλάμε ρίχνει βλέμμα στην υπάλληλο πίσω μου.Σε αυτό το σημείο ξαναπιάνω βλέμματα και χαμόγελα (τα λεγες ειρωνείας) από τις υπόλοιπες υπαλλήλους και κάπου εκεί κι αφού είχα ευχαριστηθεί το αυτοξεφτίλισμα μου, είπα να αποχωρήσω με ένα τυπικό “οκ, θα μιλήσουμε”.Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω σπαστεί και να το παίξω ανωτερίλα. Και με εκείνη και με εμένα. Ψάχνω τον λόγο όμως που με έβαλε σε αυτό το τριπακι. Για ποιον λόγο είπαμε για το Σάββατο και μου έδωσε τις -όποιες- ελπίδες? Δεν ήταν για να πάω στο κατάστημα. 5 ευρώ ήταν όλο κι όλο το κόστος, σιγά μη και με χάσει από πελάτη... Να ήταν ίσα για να σπαστεί ο φίλος της; Αν ναι, κρίμα να σκέφτεται έτσι. Αλλά και πάλι δεν την έχω για τέτοιο άτομο.Μαγκουφιά goes on λοιπόν αλλά τουλάχιστον είδα πως είναι να νιώθεις (έστω και για λίγο) την προσμονή για ένα πρόσωπο. Και σκοπεύω να το ξανανιώσω σύντομα! ;-) Και πάλι σας ευχαριστώ για όσα γράψατε και λυπάμαι που δεν κύλησε το πράγμα σαν Χολιγουντιανή ταινία με happy end. Κι αν σας έδωσα μια νότα αισιοδοξίας με την ιστορία (πάθημα) μου, εσείς μου δώσατε ακόμη περισσότερη για το πόσοι είμαστε έτοιμοι να συμπαρασταθούμε ο ένας στον άλλο, έστω και σε κάτι τόσο χαζό. Ευχαριστώ και τα λέμε!Υ.Γ.: Προς την συνάδελφο στο γραφείο που την έπιασα να διαβάζει LIFO στο διάλειμμα: Άσε Καβαλιώτισσα, την πατήσαμε...!