Συννεφιά κανένας μας δεν γεννήθηκε έτοιμος γονιός, είμαστε όλοι και τυφλοί και κουφοί αλλά και τραγικά αλαζόνες θεωρώντας ότι εμείς κάνουμε οτιδήποτε καλύτερα από τους άλλους. Είναι φοιτητές πλέον τα δικά μου και τα πρώτα τους χρόνια έτρωγα τα μούτρα μου συνεχώς και αδιαλείπτως βλέποντας το δέντρο κι όχι το δάσος και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα τα ξαναφάω στο μέλλον σε διαφορετικούς ρόλους. Προσπαθούσα και προσπαθώ όμως να κάνω διάλογο να διαβάζω ότι έπεφτε στα χέρια μου γύρω από τη συμπεριφορά και την ψυχολογία των παιδιών να πειραματίζομαι και να παρατηρώ συμπεριφορές πάνω σε δράση-αντίδραση κινήσεων και νομίζω με βοήθησε. Εκανα σκληρή αυτοκριτική, ζητούσα συγνώμη πολύ συχνά και το μάλωμα ή τη λογική τιμωρία ακολουθούσε συζήτηση. Με την πίεση, τις φωνές και την επιβολή "γιατί έτσι πρέπει" ή "γιατί το λέω εγώ" δεν πας πουθενά. Από την κατάσταση βγαίνεις μόνο όταν βάλεις τα πράγματα σε ρεαλιστικό υπόβαθρο. 1 χρόνος και 2 από τις ζωές τους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Αλλά ούτε και οι βαθμοί στο σχολείο, πότε θα πάρει το lower, τα αριστεία ή οι επιθυμητές δυσπρόσιτες σχολές στις πανελλήνιες είναι σημαντικά εάν είναι προιόν ασφυκτικής πίεσης. Προσωπικά ευχόμουν να έχω υγιή, χαρούμενα και με ενδιαφέροντα παιδιά που θα μου επιτρέπουν και θα αποζητούν τον εποικοδομητικό διάλογο θα νιώθουν ασφαλή και θα με εμπιστεύονται. Πιστεύω πως το θέμα είναι να κεντρίσεις την προσοχή τους ώστε μόνα τους να επιθυμούν να ασχοληθούν με οτιδήποτε ανακαλύπτοντας έτσι την κλίση, τα ενδιαφέροντα και τις προτιμήσεις τους κι ανάλογα με την ηλικία μπορείς να χρησιμοποιήσεις διάφορες μεθόδους για να το πετύχεις. Μην αγχώνεσαι και κυρίως να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Γνωρίζεις τον τρόπο να προσεγγίσεις το παιδί σου καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. :)