Scarlet υποκλίνομαι! Ήθελα να σηκωθώ όρθια και να χειροκροτήσω αλλά είμαι στο γραφείο με κόσμο και δεν μπορώ!Είμαι κι εγώ μητέρα με παρόμοιες αγωνίες, με τη διαφορά ότι το παιδί μου είναι πολύ μικρότερο (είναι μόλις 5μιση ετών). Αυτό που είδα στη συγκεκριμένη μητέρα και που βλέπω και σε φίλες μου συχνά, είναι ότι βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα σκέψεων-πεποιθήσεων-συναισθημάτων σχετικά με τα παιδιά τους και τον τρόπο που τα διαχειρίζονται, και ΔΕΝ μπορούν να δουν όλα αυτά που αναφέρεις και που είναι τόσο λογικά και ξεκάθαρα. Μόλις πρόσφατα μια φίλη μου έλεγε ότι βρίσκεται σε διαμάχη με τον σύζυγό της (ο οποίος πηγαίνει το παιδί τους σχολείο κάθε πρωί) γιατί αρνείται να "διαθέσει τον χρόνο του" και να βάζει το παιδάκι να κάνει επανάληψη τα μαθήματά του στο 20λεπτο που πίνει το γάλα του. Το παιδάκι πηγαίνει 2α Δημοτικού και ο σύζυγος της φίλης μου το θεωρεί τεράστια υπερβολή και δεν το κάνει. Η φίλη μου όμως το θεωρεί απολύτως απαραίτητο για την καλή επίδοση του παιδιού της στο σχολείο και στρεσάρεται που ο σύζυγός της δεν την υποστηρίζει. Και αυτό τους φέρνει σε έντονη αντιπαράθεση.Εκείνο που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι η φίλη μου ειλικρινώς το πιστεύει ακράδαντα ότι η πρωινή επανάληψη είναι απαραίτητη και αισθάνεται μεγάλη δυσφορία που δεν γίνεται. Πραγματικά φοβάται ότι το παιδί δεν θα αποκτήσει σωστές συνήθειες και ότι αυτό θα είναι ολέθριο για την μετέπειτα πορεία του στο σχολείο. Και ότι και να της λέμε για να της το εκλογικεύσουμε κάπως, εκείνη δεν αλλάζει γνώμη.Και αναρωτιέμαι.. μήπως κι εγώ είμαι έτσι όταν πρόκειται για κάτι που αφορά στο παιδί μου? Μήπως κι εγώ δεν "βλέπω" ??? Πόσο εύκολο είναι να "βγεις έξω" από την κατάσταση και να κοιτάξεις από ψηλά για να δεις καλύτερα?