#2 Δε συνηθίζω να σχολιάζω, γιατί οι υπόλοιποι συνήθεις ύποπτοι σχολιαστές τα λένε καλύτερα από μένα, ωστόσο σήμερα δεν κρατιέμαι, το λυπήθηκα το παιδί. Διαβάζοντας το μήνυμα της σούπερ-μαμάς, βγαλμένης από μυθιστόρημα, μπούκωνα. Πόσο μάλλον ο γιός της. Το παιδί αντιλαμβάνεται ότι καλείται να εκπληρώσει απωθημένα της ίδιας και έτσι δεν βαριέται, αλλά αρνείται. Αρνείται να συνεχίσει να κάνει ότι έκανε, γιατί προφανώς τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν για τη χαρά και την ευχαρίστηση, αλλά για να καμαρώνουμε το πόσο ωραίοι, σωστοί και σπουδαίοι είμαστε. Όλες οι δραστηριότητες τελούνταν ως παρακαταθήκη για ένα μέλλον όπως το φαντάζεται η μαμά (και ο μπαμπάς) για το παιδί και όχι για να ανακαλύψει το παιδί τι πραγματικά το ευχαριστεί. Ως έφηβος αρνείται να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι που δεν είναι δικό του. Και όσο δεν του επιτρέπεις να βρει το δικό του παιχνίδι, αποθαρρύνοντάς τον ακόμα και να σκεφτεί να κάνει κάτι που ξεφεύγει από τα δικά σου στεγανά, θα τον βλέπεις απαθή και απόμακρο. Τα παιδιά από τη φύση τους είναι ευγενικά, για αυτό δεν τα έχεις ακούσει ακόμη χοντρά από τον πιτσιρικά. Αν δε χαλαρώσεις με τις προσδοκίες, τις απαιτήσεις και τα απωθημένα σου, κάτι μου λέει ότι θα σου τα κάνει λιανά στο μέλλον με τρόπο ξεκάθαρο και απολύτως δυσάρεστο. Τέλος, αν δεν σε είχε φάει το μαράζι για το ότι δε σπούδασες, θα είχες ίσως κατανοήσει ότι τα βιβλία, τα ταξίδια και οι ιδέες είναι κομμάτι της ζωής μας επειδή μας ευχαριστούν και όχι επειδή μας εξασφαλίζουν κοινωνική προαγωγή.