@2και ναι, δεν είμαι μητέρα για να καταλάβω, αλλά είμαι αδερφή αυτού που χάθηκε και παιδί της! Πηγή: www.lifo.grΚαλό μου κορίτσι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πείσεις οποιονδήποτε ότι ξέρεις τη μαμά σου και ότι καταλαβαίνεις περισσότερα απ'όσα οι απ'έξω. Μήπως αισθάνεσαι ότι μιλάς και δε σ'ακούν, δε σε καταλαβαίνουν; Μίλα πολύ ανοιχτά στον δικό σου ψυχολόγο και αν συνεχίσεις να νιώθεις έτσι, άλλαξε τον. Θα πρότεινα επίσης να επικοινωνήσεις με τον ψυχολόγο της μαμάς σου, όχι επειδή θα σου δώσει απαντήσεις αλλά για να ακούσεις από τον ίδιο το όχι, ώστε να βγάλεις από το μυαλό σου αυτή τη σκέψη.Λυπάμαι πραγματικά πάρα πολύ γι'αυτό που συνέβη, καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό τι περνάς. Είναι πάρα πολύ σκληρή η ζωή και πάρα πολύ άδικη. Εμείς που μένουμε πρέπει να πάρουμε απόφαση πως το κενό που αφήνει ο άνθρωπος που χάνεται, δημιουργεί κι άλλες μικρές τρυπούλες. Το "καλή δύναμη" που μας εύχονται είναι για να έχουμε κουράγιο να τις αποδεχτούμε και δύναμη να τις κλείσουμε. Είναι δύσκολο και άδικο αλλά θα πρέπει σ'αυτή τη φάση να δώσεις χώρο στη μαμά σου και σ'αυτό το διάστημα να μελετήσεις τον δικό σου δρόμο. Ίσως νιώθεις μόνη αλλά αυτό εννούν όταν λένε πως είμαστε μόνοι μας στον πόνο. Δεν ειναι ότι οι άλλοι μας εγκαταλείπουν, είναι πως ο καθένας μόνος του μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Και μη νομίζεις πως η μαμά σου δεν βλέπει την προσπάθεια και το ενδιαφέρον σου. Σε γέννησε, σε ξέρει και σε πονάει. Και να ξέρεις πως θα έρθει η στιγμή που δεις την αναγνώριση που περιμένεις. Απλώς είναι νωρίς ακόμα. Για εκείνη ίσως φαίνεται ακόμα ακατόρθωτο να σε πει μοναχοπαίδι.Να είστε καλά. Η ζωή είναι αμείλικτη αλλά μας δίνει και καλές στιγμές για να αντέχουμε. :)