(...)Οποιος δν εχει δει ανθρωπους να πεθαινουν σφυροκοπημενοι απο αορατο χερι στους δρομους,δν μπορει να καταλαβει τι σημαινει κ τι ειναι ο θανατος μιας χωρας,οπως δν μπορει να καταλαβει κι εκεινος που δν εχει νιωσει το ιδιο το κορμι του ανυπαρκτο,ανενεργο,ανυποληπτο,ανεπιθυμητο,ανυποστατο κ ανυπανδρο,με την περιβοητη κινητηρια δυναμη του κομμενη συρριζα κ ξεκομμενη απ'το εσωτατο πυρ της συγκινησης.Μα κ το ν'αντικριζεις εναν τοσο πλατυ θανατο σαν αυτον τον συσσωμο του εθνους,ισοδυναμει με το να εξαντλεις ολοκληρη την ζωη,την ζωη της μερας ομως,γιατι η αλλη ζωη,εκεινη που ξεκιναει ασυλληπτα,ανεννοητα απ'την ασυλληπτη μητρα της νυχτας,ειναι το ανεξαντλητο,ο βαθυς θανατος,αυτο που μπορει να παρομοιαστει με την υπερθετικη στιλβη της ομορφιας ενος ωριμου εφηβου σε διαρκη σύγκορμη,μεσα κ εξω,στυση που δν αφηνει σε ησυχια καμια ανθρωπινη καρδια,οδηγει σε απονενοημενες πραξεις,σε εθνικα μποτιλιαρισματα,διασαλευσεις των κοινωνικων πλαισιων κ σε κραυγες του ειδους :<<Πυργε χρυσοπλοκοτατε, Δωδεκατειχε πολη, Ηλιοσταλαχτε θρονε, Ακατανοητο θαυμα, Ασβηστη λαμπαδα>> ,οπου προσπαθουν να μετριασουν την εκσταση που προκαλει η ζαλιστικη λαμψη,η μανναδοχος σταμνα,η αρσενικη ομορφια με την παγκοσμια εξουσια κ ιστορια.Ησαν τοσο πολλες οι λιποταξιες απ'τα δυο μετωπα που ειχαν καταρρευσει,τοσο πολλες οι περιπτωσεις ριψασπιδων η απλως <<δειλων>> αλλ'αποφασισμενων να μη θυσιασουν ουτε μια σταγονα απ'το αιμα τους,ουτ'ενα δευτερολεπτο απ'την ζωη τους για την πατριδα,την οποια πουτανα την ανεβαζαν,γαμιολα την κατεβαζαν -το συνθημα που επικρατουσε σ'ολες τις γραμμες ηταν: <<Μονον οι πατριδοκαπηλοι δεν ειναι δειλοι,δωστε στην πατριδα του θανατου το φιλι>>-,ωστε επειτ'απ'την πρωτη απορια,διαμαρτυρια κ αγαναχτηση του αμαχου πληθυσμου που κατα βαθος ενιωθε μιαν ανειπωτη αγαλλιαση μπροστα σ'αυτη την ηθικη ανατροπη,το ριξανε στο καλαμπουρι κ αρχισαν να κυκλοφορουν διαφορα βλαστημα ανεκδοτα που περνουσαν ολη την Ιστορια κ τους δαφνοστεφεις πρωταγωνιστες της γενεες δεκατεσσερις κ προκαλουσαν με τις ευστοχες κ ωμες περιγραφες τους ακατασχετα γελια.Εκεινες τις ωρες πραγματοποιηθηκε ουσιαστικα η μεταβαση απ'τον εναν ιστορικο κυκλο στον αλλο,αμετακλητα.Με το γελιο.Πεθαινω Σαν Χωρα - Δημητρης Δημητριαδης (1978)
