Ενδιαφέρον.Δεν θα αναφερθώ στις εκλογές που έρχονται σε σχέση με τους συνδυασμούς που κατεβαίνουν.Δεν έχει πολύ αξία αυτό.Γεγονός είναι όμως πως οι συνδυασμοί είναι -πάλι- τραγικοί.Το γιατί να θέλει κάποιος να κατέβει στην Πολιτική είναι αυτονόητο.Αν υποθέσουμε αγνές προθέσεις κτλ και πως έχει κάτι να προσφέρει, αξίζει να κατέβει για να μην τον κυβερνάνε ανίκανοι και διεφθαρμένοι, για να φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία.Όμως.Δεν μπορεί κάποιος να κάνει την παραμικρή διαφορά αν απλώς ενταχθεί σε ένα από τα παραδοσιακά κόμματα. Μόνο να φθαρεί και να φύγει απογοητευμένος. Δεν είναι καν μόνο τα φρέσκα πρόσωπα που λείπουν, είναι η νοοτροπία γενικότερα, που όμως σιγά-σιγά αλλάζει.Έλλειψη κινημάτων υπάρχει, με την ευρύτερη έννοια.Αναρωτιέμαι ας πούμε, όλοι εκείνοι που πίστευαν πάντα -και πιστεύουν ακόμα- πως το μνημόνιο είναι απαραίτητο και πως έχει μέσα πολύ χρήσιμες μεταρρυθμίσεις, αλλά οι πολιτικοί του σήμερα (χθες) είναι ανίκανοι να τις εφαρμόσουν, τι περιμένουν για να ενωθούν μέσα από κάποιο δίκτυο και να δημιουργήσουν ένα κίνημα με "ικανούς" και "πετυχημένους" του ιδιωτικού τομέα;Γιατί έπρεπε να περιμένουν κάποιον Σταύρο να τους καπελώσει σε ένα προσωποκεντρικό κόμμα/φωτοβολίδα;Αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα στο οποίο δεν πιστεύω καν, η ουσία είναι όμως πως έχουμε μάθει να περιμένουμε κάτι να γίνει από μόνο του.Από ποιον και τι ακριβώς αλήθεια;Ποιος όμως, αισθάνεται πως έχει την ικανότητα να προσφέρει;Ποιος αισθάνεται την σιγουριά πως αξίζει και μπορεί να σταθεί ή/και να ηγηθεί;Αν κάποιος το αισθάνεται και βγει μπροστά, δεν θα τον πούμε ψωνάρα, ειδικά αν τύχει και διαφωνήσουμε στην πορεία σε κάτι;Ίσως, εκτός των άλλων και ως ένα βαθμό, το γεγονός πως οι υποψήφιοι να κυβερνήσουν μοιάζουν τόσο τραγικοί, να είναι και αποτέλεσμα της χαμηλής αυτοεκτίμησης που συνηθίσαμε να έχουμε σαν κοινωνία, ειδικά τα τελευταία χρόνια.Αν αυτό που συνεχώς αισθάνεσαι για τον τόπο σου είναι αηδία, πως δεν αξίζει σε τίποτα και για τίποτα ο Έλληνα(ρα)ς, μόνο ένας ανάλογα αηδιαστικός ηγέτης θα σου ταιριάξει.Ειδικά όταν δεν συμμετέχεις σε τίποτα, μοιάζει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία το “αυτοί μας αξίζουν” που θα πεις το βράδυ των εκλογών.Αυτό πιστεύεις, αυτό (δεν) πράττεις, αυτό λιβανίζεις μετά όντας πλέον το αποτέλεσμα των πράξεων ή της αδράνειας σου, ίσως και με μια κρυφή ανακούφιση που παραμένεις σε γνώριμα μονοπάτια.
