#6:Κατά τη γνώμη μου, το δίκαιο είναι να μην κρίνει κανείς κανέναν για τη σεξουαλική ζωή του άλλου, εκτός κι αν ο ίδιος είναι κατά κάποιο τρόπο άμεσα εμπλεκόμενος (σε μονογαμική σχέση/γάμο) ή αν ο κρινόμενος είναι παιδόφιλος, οπότε το λόγο πλέον έχει η αστυνομία. Επίσης, έχω την εντύπωση πως αυτή η ερώτηση έχει πέσει πολλές φορές στο "Α,μπα" υπό διάφορες μορφές. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ως κοινωνία είμαστε γενικά επιρρεπείς: α) στο να ασχολούμαστε επισταμένως με το τί κάνει ο άλλος και το σεξ προσφέρει εύκολα άπειρο πεδίο μυθολογίας και φιλολογίας, β) έχουμε μια ευκολία στο να εξάγουμε συμπεράσματα για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου με βάση τη σεξουαλική του δραστηριότητα ή την έλλειψη αυτής (εξ ου και οι εύκολοι χαρακτηρισμοί "αγάμητη", "κακογαμημένη", "τσούλα", "πουτανιάρης" κ.ο.κ. και τα ηθικά/χαρακτηρολογικά συνεπαγόμενα αυτών), γ) ζηλεύουμε και δ) φοβόμαστε. Πίσω από την ηθική αγανάκτηση που εκφράζεται μέσω του slut shaming, υποκρύπτεται η ζήλια ("με φωτοστέφανο", όπως πολύ εύστοχα σχολίασε κάποτε ο Χ.Τζ. Ουέλς). Ο κρίνων ζηλεύει και φοβάται γιατί ο κρινόμενος, αφ'ενός μεν μπορεί να είναι πιο όμορφος/ελκυστικός/με πιο πολλές προτάσεις κι επομένως περισσότερες πιθανότητες αναπαραγωγής (το παντοδύναμο αταβιστικό ένστικτο της φύσης κουδουνίζει κι εδώ) και αφ'ετέρου, δεν δίνει σημασία στη γνώμη του κόσμου. Και σε μια οργανωμένη κοινωνία που προασπίζεται σθεναρά τα περί αυτής με ηθικούς κανόνες πατριαρχικής δομής, το να μη δίνεις σημασία στο "'τί θα πει ο κόσμος" είναι μεγίστη προσβολή, πρόκληση και βόμβα στα θεμέλια του οικοδομήματος. Γι' αυτό στο slut shaming επιδίδονται τόσο άντρες, όσο και γυναίκες.Τέλος, πάλι καλά που δεν ζούμε στο Μεσαίωνα (πια). Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια του κυνηγιού των μαγισσών, μόνο στην ευρύτερη περιοχή της Ελβετίας, πάνω από μισό εκατομμύριο γυναίκες οδηγήθηκαν στην πυρά ως "μάγισσες" μόνο και μόνο επειδή ήταν όμορφες...