Τη λατρεύω τη Μανταλένα. Μια ειλικρινής ταινία που μιλάει ρεαλιστικά για την αγάπη, την ανέχεια, την αξιοπρέπεια και το πάθος, χωρίς τις υπερβολές και το στήσιμο που είχαν οι περισσότερες ελληνικές ταινίες που ακολούθησαν. Και κατά την ταπεινή μου άποψη η καλύτερη ερμηνεία της Βουγιουκλάκη, έτσι ξυπόλητη, με δυο παλιοφουστάνια σε όλη τη ταινία, χωρίς πόζα, σε έπειθε και για το φθόνο, και για τη λαχτάρα, και για τον έρωτα της Μανταλένας.Όσο για τη μουσική του Χατζιδάκι, αξεπέραστη. Νομίζω το "Θάλασσα Πλατειά" μπορεί και να είναι το πιο λυπητερό τραγούδι που γράφτηκε στα ελληνικά. Εμένα τουλάχιστον με συγκινεί κάθε φορά που το ακούω.