Γκαουντί αλλά Ελληνικά. Σε κάποια σημεία με συνεπήρε, σε κάποια άλλα την θεώρησα κιτς. Πάντως, εκεί που έκανε λάθος ο γλυκύτατος κος Παπαθεωδώρου, είναι στο γιατί κατασκευάζονται οι εκκλησίες. Αυτός έκανε ζαβολιά και κατάφερε να χτίσει έναν ναό δικό του, για να δοξάσει έναν Θεό ανθρώπινο, Καζατζακικό. Έναν θεό εντός του, όπου η χαρά της ύπαρξης του μέσα στον άνθρωπο, είναι η δική του πίστη. Η δική του θέωση. Ενός Θεού αρχαίου και σημερινού. Παγανικός, χθόνιος και ταυτόχρονα άχραντος και ουράνιος. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν την θρησκεία και την λατρεία, για να τους καθησυχάζει με την κανονικότητα, την επανάληψη και την αναγνωρισιμότητα. Η εκκλησία για τους περισσότερους πιστούς δεν είναι το μέρος που θα επικοινωνήσεις με το θείο εντός σου. Είναι η καθησύχαση της επανάληψης. Το γνώριμο μέρος που όλα είναι στη θέση τους. Το παγκάρι με τα κεριά, δεξιά οι άντρες αριστερά οι γυναίκες, ο Παντοκράτορας από πάνω, μετρημένα τα κουκιά στο τέμπλο- οι ίδιοι άγιοι στις ίδιες θέσεις, ίδια και απαράλλαχτα, Βασιλική μετά τρούλου. Δεν την χρειάζονται οι πιστοί την εκκλησία του. Τους δημιουργεί σύγχυση, είναι ασεβής. Η μάνα μου θα την μισούσε. Εμένα μου άρεσε και ας μην πιστεύω.