Καλησπέρα σε όλους σας ! Σας διαβάζω πολύ καιρό και είστε εξαιρετική παρέα όπως άλλωστε και οι απαντήσεις της Λένας ! Αναφορικά με την ερώτηση 1 - ένα θέμα που συχνά πυκνά σχολιάζεται ποικιλοτρόπως και στις εξομολογήσεις - μου κάνει απίστευτη εντύπωση πως τόσα εντελώς ενήλικα παιδιά και ειδικά στη σημερινή εποχή έχουν τόσο μεγάλη δυσκολία στη διαχείριση των οικογενειακών τους σχέσεων. Πέρα από το γνωστό "φταίνε οι γονείς μου για όλα" που εκτός από κοινότυπο είναι και ένδειξη εφηβικής συμπεριφοράς δεν φαίνεται και σε σας λίγο παράξενο που άνθρωποι 26, 28, 30 συμπεριφέρονται σαν άβουλα και κακομαθημένα 17χρονα που ούτε καν επαναστατούν ; Σκέφτομαι μήπως αυτή η παρατεταμένη εφηβεία λόγω περισσότερου και παρατεταμένου χρόνου σπουδών και η οικονομική εξάρτηση σε βαθμό που δεν θέλει κανείς να χάσει τα κεκτημένα του έχει δημιουργήσει μια γενιά ανθρώπων βολεμένων αλλά εντελώς χαμένων από πλευράς ανεξαρτητοποίησης και ωρίμανσης. Ετσι διαιωνίζουν χειριστικές συμπεριφορές που αντιμετωπίζουν με τρόπο passive aggressive δεν μπαίνουν στον κόπο να βάλουν όρια παρά μόνο γκρινιάζουν και δηλώνουν αδυναμία να απογαλακτιστούν ουσιαστικά. Στον οποιοδήποτε από αυτούς τους "κακούς" γονείς φερθείς με σοβαρότητα και πάψεις να δίνεις λογαριασμό διεκδικώντας την προσωπική σου ζωή ή ακόμη καλύτερα δηλώσεις ότι σκοπεύεις να φύγεις από το σπίτι και σε δουν εμπράκτως να μαζεύεις χρήματα κάνοντας οτιδήποτε (αν θέλεις να ανεξαρτητοποιηθείς καθαρίζεις και σκάλες, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή) θεωρώ ότι στη συντριπτική πλειοψηφία θα αλλάξουν συμπεριφορά. Πως όμως θα πάρεις σοβαρά ένα 30χρονο "παιδι" που με απλωμένο το χέρι απαιτεί, κρίνει, γκρινιάζει αλλά βολεύεται με όλα τα έτοιμα που βρίσκει θεωρώντας δεδομένη την συνεχή οικονομική παροχή για τα πάντα ; Δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα και το σκύλο, έτσι δεν είναι ;