Γενικά, είναι η ξινίλα των "συντρόφων" μπροστά σε κάτι νέο, σε κάτι διαφορετικό. Έχοντας παπαγαλίσει εκατοντάδες τσιτάτα, νομίζουν ότι είναι έξυπνοι εκστομίζοντάς τα από δω κι από κει.Θυμάμαι δεκαετία του 80, πήγαινα φροντιστήριο στην οδό Τζωρτζ, κάθετη της Στουρνάρη (περιοχή Κάνιγγος/Εξάρχεια). Βγαίνοντας βλέπω έναν φίλο από το σχολείο, δύο χρόνια μεγαλύτερο και ΚΝίτη μαζί με έναν άλλον. Πλησιάζω και του κλείνω τα μάτια με τα χέρια (συνηθιζόταν η κίνηση αυτή τότε). Μέχρι να μαντέψει αυτός ποια είμαι, πετάγεται ο άλλος (μάλλον ΚΝίτης κι εκείνος) και λέει, "Δεν την ξέρω, αλλά αν κρίνω από αυτά που φοράει, ο μπαμπάς της είναι χρυσοχόος" (φορούσα διάφορα βραχιόλια στα χέρια ως μαθήτρια, αλλά φυσικά δεν ήταν χρυσά!).Πήρα μια γερή γεύση σαχλαμάρας εκείνο το βράδυ. Στο σχολείο δεν εκφράζονταν έτσι γιατί ήμασταν όλοι συμμαθητές και φίλοι και δεν τους έπαιρνε, βρε αδερφέ, όμως παραέξω ήταν που έβγαινε η χολή. Γύρισα την πλάτη κι έφυγα κι έκτοτε δεν νοιάστηκα για το συγκεκριμένο άτομο και τις παρέες του.