Αν ήταν στο χέρι μου να φτιάξω έναν νόμο βάση της ερώτησης που έκανε ο φίλος ν.6, δεν θα μπορούσα να απαντήσω αν δεν αναρωτιόμουν πρώτα τα κάτωθι: 1η: Ας υποθέσουμε ότι μια γυναίκα που δεν θέλει να κάνει παιδιά και μένει κατά λάθος έγκυος, δέχεται να κρατήσει το παιδί και ότι μετά την γέννα, δέχεται να το παραδώσει στον πατέρα που το θέλει. Δηλαδή αμέσως μετά την γέννα όταν το παιδί είναι 4-5 ημερών, εκείνη αρνείται να έχει οποιαδήποτε σχέση με το παιδί. Φαντάζομαι ότι αυτό θα ήταν απολύτως αποδεκτό, μιας και προσπαθούμε να εξισώσουμε τη σχέση της μητέρας και του πατέρα με το παιδί. Πως ακριβώς θα λυνόταν το θέμα διαβίωσης του παιδιού; Θα ο πατέρας να πάρει άδεια από τη δουλειά του για (3 τουλάχιστον) έως 9 μήνες και τι είδους άδεια; Πως θα λυνόταν το θέμα της ψυχικής ισορροπίας των πρώτων μηνών της ζωής του παιδιού, αν υποθέσουμε ότι ο άντρας αυτός δεν μπορούσε να πάρει αυτή την άδεια; 2η (ίσως ένας δικηγόρος μπορεί να βοηθήσει σε αυτή): Γιατί ο νόμος σπάνια δίνει την κηδεμονία ενός ανήλικου παιδιού στον πατέρα και πρέπει για αυτό να αποδειχθεί ότι ο τρόπος ζωής της μητέρας αποτελεί κίνδυνο για τη ζωή του παιδιού;