Είμαι η κοπέλα της ερώτησης 7Οι φίλες μου είναι φίλες μου επειδή το θέλουν και αυτές συμφωνώ απόλυτα. Αλλά το θέμα είναι οτι ένιωθα πως αυτό άρχιζε να αλλάζει. Το γεγονός οτι εγώ ήμουν ο συνδετικός κρίκος με έκανε να νιώθω πιο έντονα την απόρριψη όταν μάθαινα για εξόδους τους γιατί σκεφτόμουν ότι το κάνουν συνειδητά, όχι γιατί πίστευα οτι ήμουν το κέντρο του κόσμου, αλλά γιατί με την πιο κοντινή μου φίλη είχαμε σχεδόν καθημερινή επαφή και δεν θεωρούσα οτι ήταν λογικό με βάση τη σχέση που είχαμε να ξεχάσει να με καλέσει όταν κανόνιζαν. Ήμουν αρκετά μπερδεμένη, αλλά δεν φέρθηκα με άσχημο τρόπο ούτε μίλησα άσχημα (όπως αναφέρεται σε ένα σχόλιο) σε τρίτους για αυτές.Τελικά το συζητήσαμε πολύ ώριμα θεωρώ και με τις δυο και παραδέχτηκαν πως δεν ήταν αδικαιολόγητα αυτά που ένιωθα σε σχέση με αυτά που είχαν συμβεί, αλλά όλα έγιναν εν αγνοία τους λόγω του ενθουσιασμού. Ό,τι λέει το σχόλιο της πόντιας αυτό συνέβη.Και τελικά αυτό που έκανα με τις σκέψεις που ήξερα οτι ήταν ποταπές, ήταν οτι δεν τις άφησα να κάνουν και τις πράξεις μου ποταπές. Το να προσπαθώ να τις κόβω μαχαίρι πριν καν ολοκληρωθούν δεν πιστεύω πως θα βοηθούσε. Θα ένιωθα ένοχη για κάτι που δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να ξέρει τι είναι, να το ψάξει για να το λύσει.Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις.