@trois couleurs bleuοταν φτάνω να φωνάξω για να μ' ακούσει το παιδί πάει να πει πως δεν αφιέρωσα αρκετό χρόνο ήρεμα πριν, να του δώσω να καταλάβει τι θέλω. Πηγή: www.lifo.grΝαι, ως ένα βαθμό ισχύει αυτό. Βέβαια, η θεωρία του φίλου σου, που είναι και η κυρίαρχη, πάλι την πάσα στον γονέα τη ρίχνει. Ο γονιός φταίει που δεν αφιέρωσε χρόνο, που δεν ήταν ήρεμος/η, που δεν ήταν αρκετά επεξηγηματικός/η κλπ. και κάπως έτσι διαιωνίζονται οι ενοχές και η απαίτηση του "τέλειου" γονέα.Δε διαφωνώ στις συμβουλές που δίνεις - καθόλου, μια χαρά τα λες - για να βοηθήσουμε όμως και τη μαμά στο 5, ας σημειώσουμε και το ότι η ηλικία των 2-3 ετών είναι από τις πλέον δύσκολες ηλικίες για τα παιδιά. Ευτυχώς που είναι τρισχαριτωμένα σε αυτή την ηλικία! Κάποιες φορές θα συμπεριφέρεται το παιδί σαν πραγματικό τερατάκι και αυτό είναι φυσιολογικό και πολύ σημαντικό αναπτυξιακό στάδιο για το παιδί. Κάποιες φορές ό,τι και να πεις, όση υπομονή κι αν έχεις, όσο χρόνο κι αν δώσεις, δεν θα βγάλεις άκρη με ένα δίχρονο σε tantrum απλά εξηγώντας. Εκεί για μένα είναι η πρόκληση για τον γονιό: πού είναι το όριο και πώς πρέπει να τεθεί. Δυστυχώς εκεί δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις – και όσες προτείνονται, τύπου συμπεριφοριστικά κόλπα, είναι μεν χρήσιμα σαν μπούσουλας, όμως δεν μπορούν να υποστηριχθούν αυτομάτως από τους γονείς αν δεν τα πιστεύουν και οι ίδιοι. Είναι αδύνατον να κοροϊδέψεις το παιδί σου, ό,τι μάσκα κι αν φορέσεις αργά ή γρήγορα θα πέσει. Νομίζω ότι ο καθένας εκεί χαράζει τον δρόμο του ως γονιός, βάσει αυτών που νιώθει και αυτών που ξέρει, καθώς και βάσει του χαρακτήρα του παιδιού και της σχέσης που έχει ήδη δομήσει μαζί του. Το ξύλο μόνο χειρότερα τα κάνει, αυτό είναι δεδομένο. Προτείνω ψυχραιμία, υπομονή, ανοικτές κεραίες, πολύπλευρη λεκτική και εξωλεκτική επικοινωνία με το παιδί και ενημέρωση από έγκυρες πηγές. Και κυρίως να χαιρόμαστε τα παιδιά μας. (αν ήταν αυτονόητο, δεν θα ήταν ευχή)Σόρυ για το σεντόνι.