Είναι ανθρώπινο να ψάχνουμε ευθύνες για κάτι τόσο τραγικό, είναι μέσα στο περί δικαίου αίσθημά μας η απόδοση ευθύνης – επίσης είναι θέμα παιδείας και δημοκρατίας ο τρόπος που αποδίδεται η ευθύνη. Άλλος θα πει φταίει ο εκφοβισμός από τους συμφοιτητές, άλλος η οικογένεια, άλλος η ελλιπής μέριμνα από τη σχολή, άλλος θα τα βάλει με την κουλτούρα των μαυροπουκαμισάδων, άλλος θα πει ότι το παιδί δεν ήταν στα καλά του… Μπορεί να συμβαίνουν και όλα αυτά μαζί – μπορεί να είναι κάτι που δεν το φανταζόμαστε καν. Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί πια να πει με σιγουριά, αφού το ίδιο το παιδί είναι νεκρό;Προσωπικά νιώθω μουδιασμένη τόσο από το ίδιο το γεγονός, όσο και από τον υπεραπλουστευτικό – ενίοτε και κανιβαλικό - τρόπο που αντιμετωπίζεται. Κάθε φορά οδηγούμαι στη σκέψη ότι οφείλουμε να στήσουμε μία κοινωνία πιο συμπονετική, πιο ανεκτική, να χωράμε όλοι μέσα, να μας αφορά όλους η απόγνωση του διπλανού. Και από την άλλη νιώθω ότι αυτές οι σκέψεις «με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο» που λέει κι ο Θανάσης.Κρίμα για το παιδί πάντως. Τόση αφόρητη μοναξιά δεν τη χωράει ο νους μου.