Δεν διαφωνώ μαζί σας, απαραίτητα. Ίσως παρεξήγησα το τι θεωρείτε "μη συμβατικό". Αν το μη συμβατικό είναι να κλέβει κανείς, τότε φυσικά και δεν πρέπει να υπάρχει απενοχοποίηση. Αν το μη συμβατικό είναι να μην παίρνει κανείς αναβολικά στο γυμναστήριο; Αν το μη συμβατικό είναι να μη φοβάται και να μη δέρνει τους διαφορετικούς από αυτό ανθρώπους; Αν το μη συμβατικό είναι όπως 10-15 χρόνια πριν (βλέπε παρουσίαση χαρακτήρα Ειρήνη στο Ρετιρέ) να είναι κανείς οικολόγος; Αν το μη συμβατικό είναι να έχει κανείς φορολογική συνείδηση στην Ελλάδα; (εννοείτε πως γενικεύω μεγαλοποιώντας καταστάσεις).Ο γονιός έχει τον πολύ δύσκολο ρόλο του να αποφασίσει τι πληροφόρηση θα δώσει στο παιδί του και τι θα του παρουσιάσει ως κακό και καλό. Κατά γενική ομολογία, οποιαδήποτε "μη συμβατική" συμπεριφορά όμως θα πρέπει να εξετάζεται όχι μόνο σε σχέση με το τι συμβαίνει λίγο ή πολύ γύρω μας, αλλά και με το τι ουσιωδώς είναι θετικό για το άτομο, την προσωπική του ελευθερία, την υγεία του (ψυχική και σωματική), την ευημερία του, την ολοκλήρωσή του, την ευτυχία του και δεν βλάπτει άλλους. Αν θεωρεί κανείς πως το να έχει κάποιος με τον/την συντροφο του μια "μη συμβατική" συναινετική σεξουαλική ζωή ως αρνητικό ουσιωδώς γεγονός, δεν μπορώ να του αλλάξω γνώμη. Ίσως σε τελική ανάλυση να μην πρέπει και να αλλάξει γνώμη. Αυτό που θα πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη είναι να σκεφθεί απλά το τι θετικό θα προσέφερε αυτή η άποψη αν επιβληθεί σε ένα παιδί με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό (ο οποίος και δεν αλλάζει, απλά υπάρχει ότι και να λέει κανείς) σε σύγκριση με το τι θα προσέφερε η αποδοχή και ενδυνάμωση. Μη ξεχνάτε πως εκεί έξω, ένα παιδί αλλά και ένας ενήλικος θα αντιμετωπίσει διαφορετικών εντάσεων "διαφωνίες" με την σεξουαλικότητα του... που θα έπρεπε να απευθυνθεί τότε αν όχι στους γονείς και πως θα ένοιωθε εάν έβρισκε τις πόρτες κλειστές;