Πενταγιώτισσα, συγκρίνεις την αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία όσων εξανίστανται στον φασίζοντα λόγο με την αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία όσων εξανίστανται στην φίμωση λόγου, δηλαδή στην ποινικοποίησή του; Γιατί μόνο εκεί έγκειται η αντίρρησή μου. Ε, ξέρεις, ανάμεσα σ' αυτές τις δύο διαμαρτυρίες υπάρχει μια ποιοτική διαφορά. Δε βρίσκεις; Το πρώτο αποτελεί διαμαρτυρία εναντίον ενός λόγου (της γλωσσικής έκφρασης) και το δεύτερο διαμαρτυρία εναντίον μιας πρακτικής/πράξης. Και, για να το αντιστρέψω, η ανοχή στον φασίζοντα λόγο και η ανοχή στην φασίζουσα πρακτική έχουν ασήμαντη διαφορά, κατά τη γνώμη σου;; Να δεχτώ βεβαίως ότι το ένα κατά κανόνα οδηγεί στο άλλο, αλλά δεν ταυτίζονται. Α! Και, όπως δε θεωρώ τη σκέψη μου, δε θεωρώ ούτε τις λέξεις μου φασιστικές ή σεξιστικές ούτε εύκολα ακραίες όπως λες. Για να διαχωρίσω τη θέση μου από τη δική σου και σ' αυτό το σημείο.Χρησιμοποιώ την έκφραση "λοβοτομημένη σκέψη", διότι τέτοιοι σφοδροί αφορισμοί στο λόγο (βλ. πολιτική ορθότητα) παραπέμπουν σε χειρουργική αφαίρεση φράσεων/εκφράσεων/λέξεων από το μυαλό με σκοπό την αποσόβηση νοημάτων (ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν), λες και έτσι θα προλάβουν την κακιά την σκέψη. Είναι κάπως ειρωνικό, αν το σκεφτείς... ουσιαστικά, η λοβοτομημένη είναι η αλληλουχία αυτού του συλλογισμού που οδηγεί και ξεκινάει την προκειμένη ψυχρή επέμβαση. Anyway. Δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Aν θες, πες ότι αυτή η έκφραση ήταν αυθαίρετη/αποτυχημένη... big deal(!)."Η κριτική εμπλοκή στην επιλογή του γλωσσικού, πάντως, σίγουρα βελτιώνει τα microaggresions που δέχονται τα υποκείμενα. Εδώ δεν γελάμε."Ποιός διαφωνεί ή γελάει με κάτι τέτοιο; (όχι εγώ πάντως) H κριτική όμως είναι κριτική, δηλαδή πρόκειται για λόγο, κατάδειξη, ανάπτυξη επιχειρημάτων, αντιπαραθέσεις, δημιουργική ανταλλαγή απόψεων κλπ., και όχι επιβολές, κατασταλτικές απαγορεύσεις ή αναγορεύσεις λόγου σε taboo. Η κριτική εμπλοκή στην επιλογή του γλωσσικού, όπως και στην επιλογή του οτιδήποτε ασκείται δημόσια, δυνητικά βελτιώνει κακοτοπιές και καταπιέσεις που υφίστανται πολλά άτομα και ομάδες. Συμφωνώ. Κάτι τέτοιο, όμως, αποτελεί μια διαδικασία που συνδέεται με την παιδεία/εκπαίδευση, τις πολιτισμικές αναφορές, την ανάδυση και αναγνώριση νέων αξιών πιθανόν, την κατανόηση της σημασίας τους για την ποιότητα της ζωής μας/του συνόλου, αντίστοιχα κοινωνικά βήματα *κατάφασης*, και στη συνέχεια θεσμικά/συνταγματικά. Δυστυχώς, ακόμα και τόσο σημαντικές βελτιώσεις χρειάζονται πρώτα αυτή τη ζύμωση. Αλλιώς, κενό γράμμα θα λάβουμε."Επειδή με ενδιαφέρει το θέμα, γιατί: "κολακεύεσαι ιδιαίτερα όταν σε αποκαλούν αντράκι";"Μια χαρά τα εξήγησες στο σχόλιό σου για τις εκφράσεις με έμφυλο περιεχόμενο. Αυτή φαντάζομαι είναι η εξήγηση στο γιατί μου αρέσει και εμένα. Ποιό κρυμμένο μυστικό, δηλαδή, υποπτευόσουν ότι θα βρεις από πίσω της; Aυτή είναι η καταγωγή της έννοιας και από εκεί αποκτά θετικό πρόσημο. Και λοιπόν; Δε με απασχολεί να βγάλω από τη μύγα ξύγκι. Όπως προείπα σήμερα και σε κάποιο άλλο μου σχόλιο, η σχέση μας με τη γλώσσα είναι πρωτίστως βιωματική : ζυμωνόμαστε μαζί της, επενδύουμε εαυτόν στις λέξεις, εμπλεκόμαστε προσωπικά γιατί είμαστε ιστορικοί και πολιτιστικοί φορείς και αποδέκτες της - και μην ξεχνάς πως πολλές φορές απλά τις κληρονομούμε κιόλας και έτσι γίνονται δικές μας με έναν καινούργιο τρόπο, με άλλα μάτια και ένα διαφορετικό αίσθημα. Όπως και νά 'χει, είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα υπόθεση και δεν σου κρύβω ότι σαφώς μπορώ να καταλάβω το ιδιαίτερο, αλλά και το ειδικό, ενδιαφέρον σου.
