Τετάρτη απόγευμα, περπατώ στην Οδό Αθηνάς, και βλέπω αυτό τον τύπο να κλαίει στο πεζοδρόμιο. Πάω στο περίπτερο και του παίρνω μία σοκολάτα από το περίπτερο. Γυρνάω πίσω, του τη δίνω, την αφήνει στο πεζοδρόμιο και μου λέει ότι του έκλεψαν τα παπούτσια. 20 μέτρα παραπέρα (ω, του θαύματος) υπάρχει ένα υπόγειο παπουτσάδικο. Πηγαίνω μέσα, του αγοράζω ένα ζευγάρι πάπουτσια και κάλτσες. Με ευχαριστεί αγκαλιάζοντας το χέρι μου με τα δυό του τα χέρια, όπως στην εικόνα, λέγοντας ότι "κανένας δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο για αυτόν". Προβληματίστηκα, γιατί με έβαλε σε ένα κύκλο σκέψης για την κοινωνία μας, τους θεσμούς κλπ.Μόλις τρεις ημέρες αργότερα, με απογοήτευση βλέπω αυτό το post, το οποίο μάλιστα έχει δεκάδες χιλιάες κοινοποιήσεις και πρωτοσέλιδα. Χαίρομαι που υπάρχουν αποθέματα φιλότιμου και φιλευσπλαχνίας στην κοινωνία, θλίβομαι όμως γιατί η αλήθεια εν τέλει είναι πολύ δύσκολο να περάσει από την χαραμάδα και να βγει στο φως, εγκλωβίζοντάς μας σε ένα διαννοητικό κατασκεύασμα που βασίζεται στο συναίσθημα και όχι στα γεγονότα.Ο συμβολισμός είναι δυνατός, τη στιγμή που ο φιλότιμος συμπολίτης συντηρεί τον απατεώνα στη βάση ενός καλό-στημένου ψέματος.Τροφή για σκέψη!