Το ντύμα δεν φέρνει την ουσία. Ο αυτοπροσδιορισμός «είμαι ανθρωπιστής» δεν σε κάνει ανθρωπιστή, ούτε οι τζίβες, ούτε η χορτοφαγία, ούτε η γιόγκα, ούτε τα τατού ή το πήρσινγκ, ούτε η αξυρισιά, ούτε οι συγκεντρώσεις με τους αλληλέγγυους, ούτε η κατανάλωση κάνναβης, ούτε οι κιθάρες γύρω από αναμμένες φωτιές τα βράδια του καλοκαιριού στην Ικαρία ή στη Γαύδο. Ανθρωπιστή δεν σε κάνουν οι συνεχείς ιδεολογικές αναλύσεις και οι φωτογραφίσεις με πορτοκαλί σωσίβιο πιασμένος χέρι – χέρι με άλλους αλληλέγγυους, ούτε τα κόκκινα κασκόλ, ούτε να το να δακρύζεις βλέποντας το δράμα των άλλων, ούτε οι ποσοστώσεις ανδρών-γυναικών σε θέσεις ευθύνης δίχως ενδιαφέρον για την αποτελεσματικότητά τους. Αυτά σε κάνουν αριστερούλη. Ανθρωπιστή σε κάνει το να έχεις το τεχνοκρατικό know how ώστε να μπορείς να έχεις μια αποτελεσματική και γρήγορη διοικητική μηχανή που να μπορεί να κάνει τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων, μεταναστών, προσφύγων ή γηγενών. Ανθρωπιστή σε κάνει το να έχεις φροντίσει να έχεις μια παραγωγική και ευημερούσα οικονομία η οποία θα μπορεί να απορροφήσει μια ανθρωπιστική κρίση.