Όταν οι Ναζί βομβάρδιζαν το Λονδίνο οι Λονδρέζοι έχτιζαν γρήγορα τις προσόψεις των κατεστραμμένων κτηρίων κι ας μην υπήρχε κτήριο πίσω τους. Στόχος τους ήταν να μην υπάρχει η αίσθηση της ήττας και της καταστροφής. Να φαίνεται ότι είναι αλώβητοι. Να μπορούν να νιώθουν περήφανοι οι πολίτες ακόμη και μεσούντος του πολέμου. Να νιώθουν περήφανοι ακόμα και όταν βομβαρδίζονταν και η πολιτεία τους (το βασίλειό τους πιο σωστά) ήταν ανίκανο να εμποδίσει αυτή την καταστροφή.Εδώ, μέσα στον οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μία πολιτική φράξια η οποία κατ' αποκοπή έχει αναλάβει την λειτουργική ή κυριολεκτική καταστροφή των κτηρίων.Διερωτώμαι αν κανείς από αυτούς που διαδήλωναν επαγγελματικά για 4-5 χρόνια νιώθουν ελάχιστες έστω τύψεις για την λειτουργική καταστροφή συμβόλων όπως το Ideal και το Κεντρικόν ή για την κυριολεκτική των κινηματογράφων Απόλλων και Αττικόν.Ας έρθουν αλυσίδες και πολυεθνικές να πάρουν τις επιχειρήσεις που καταστράφηκαν από αυτούς που διαδήλωναν κατά των πολυεθνικών και των αλυσίδων.Το να χάνεις τα σύμβολά σου είναι πιο σημαντικό από το να χάνεις τα λεφτά σου. Κι η Αθήνα έχει χάσει όλα τα νεότερά της σύμβολα. Τα λιθοβολεί περήφανα. Και όποιος τολμά να μιλήσει υπέρ αυτών χλεύη, ειρωνεία και ψόγος. Βλέπεις, η δυστοπία είναι το ποθούμενο. Το ανακάτεμα της ασχήμιας και η νίκη ενός ένοχου υποκειμενισμού έναντι της λογικής ως βάση συνεννόησης και κοινού τόπου. Ο θάνατος του αυτονόητου στα πλαίσια της πιο ρηχής διαλεκτικής.