#3 (ίσως κι 7): Κι εγώ είμαι της άποψης ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά με τους συναισθηματικούς εκβιαστές. Πρέπει όμως να γνωρίζουν κι εκείνοι ότι ούτε κι αυτοί μπορούν να κάνουν πολλά μαζί μας. Είναι απαραίτητο να οριοθετούμε τις ανοχές μας. Πώς αλλιώς θα επιβιώσουμε; Δεν είναι κακό, έτσι είναι η ζωή. C'est la vie, c'est la guerre. Ο άλλος, από τη στιγμή που θα δει ότι δεν έχει περιθώρια ελιγμών, είτε θα προσαρμοστεί, είτε θα απομακρυνθεί. Πλέον είναι δικό του θέμα, όχι δικό μας. Π.χ. μπορούμε να πούμε "Όπως ακριβώς δεν μου αρέσει να συμπεριφέρομαι χειριστικά/ύπουλα/εκβιαστικά/αναίσθητα, έτσι δεν μου αρέσει να μου συμπεριφέρονται κι εμένα". Νομίζω ότι αυτό είναι ένα σαφές μήνυμα, πολύ ώριμο και δίκαιο :)