Η άποψή μου είναι : ούτε η σάτιρα, ούτε κανένα άλλο δικαίωμα μπορεί να ασκείται απεριόριστα αλλά, σε μία οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων, όλα έχουν ΟΡΙΑ. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου μου έλεγε ότι κάποιος Άγγλος είχε πει : Το δικαίωμα να απλώνω το χέρι μου σταματάει εκεί που αρχίζει η μύτη του διπλανού, δηλαδή εκεί που υπάρχει το όριο. Όπως στα κτήματα ή στο γήπεδο ποδοσφαίρου υπάρχουν όρια, LINES, γραμμές, έτσι και στα δικαιώματα υπάρχουν όρια, δεν είναι απεριόριστα, είναι πεπερασμένα, όπως και η ζωή του ανθρώπου. Το σκίτσο αυτό της "παρτούζας" εμένα με προσβάλλει, ως χριστιανό ορθόδοξο και άνθρωπο, διαμαρτύρομαι, αλλά, βέβαια, δεν θα πάω να σκοτώσω, ούτε να διαπράξω άλλη παράνομη πράξη που ο νόμος απαγορεύει ( = ΟΡΙΟ). Εδώ, στην νέα Ελλάδα, δεν το έχουμε χωνέψει το όριο του κάθε δικαιώματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι θέλουμε εμείς να δανειζόμαστε απεριόριστα και να πληρώνει τα δικά μας χρέη ο Ευρωπαίος πολίτης, εταίρος στην Ε.Ε., ή, για να το πω πιο νεοελληνικά, ο "Κουτόφραγκος". Γίνεται κάτι τέτοιο ; ΟΧΙ, δεν γίνεται.Γιάννης Μαρούδης