Δεν έχω σπουδάσει θέατρο ,θεατρολογία η ιστορία της τέχνης ,η μόνη μου σχέση με το θέατρο είναι ένα σχήμα στο οποίο συμμετέχω απο το 2000 σε θέατρο δρόμου και περιοδεύοντας σε χωριά με διάφορες διασκευές σε μια απο τις οποίες είχαν πάρει μέρος ο πατέρας του Ρουβά αλλά και ο αδερφός του ,δεν κερδίζουμε χρήματα δεν διεκδικούμε δάφνες παρά μόνο έναν ελληνικό καφέ που μας κερνάνε στα καφενεία του χωριού και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μας.Η συγγραφέας του κειμένου εκφράζει την θλίψη της για το κατάντημα της κριτικής επιτροπής των συγκεκριμένων βραβείων και μειδιάζει χαιρέκακα για τα αποτελεσματα.Η συγγραφέας προφανώς ούσα μέλος της 3μελής επιτροπής του Υπ.Πο. ,μέλος της κριτικής επιτροπής του "Σύστημα Αθήνα" αλλά και μέλος της κριτικής επιτροπής για τα βραβεία "Μελίνα Μερκούρη" δεν θα είχε την ίδια άποψη αν ήταν μέλος και σε αυτήν την επιτροπή ,και προφανώς ,αν ήταν ,δεν θα έδινε βραβείο σε έναν mainstream καλλιτέχνη παρά μόνον αν αυτός ήταν ενταγμένος σε μια περιθωριακή αριστερίζουσα συννομοταξία καλλιτεχνών που σνομπάρουν ήδη θεάτρου πασίγνωστα μα και παρεξηγημένα όπως η επιθεώρηση ή το θέατρο δρόμου.Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν και η συγγραφέας του κειμένου να έχει δίκιο ,μα στην δική μου αισθητική και στην δική μου θεώρηση η Τέχνη δεν μπαίνει σε καλούπια ούτε μπορεί κάποιος να την βαθμολογίσει Η Τέχνη αποκτάει αξία από μόνη της σύμφωνα με το τι νιώθει ο καλλιτέχνης και τι το κοινό που την μοιράζεται ,έτσι συμβαίνει χιλιάδες χρόνια τώρα...