Θα έρθει η μέρα που θα φτάσουμε σε ψιλο-κατοικήσιμο πλανήτη.Θα μας υποδεχτούν χοροπηδώντας πράσινα πλασματακια.Θα κατέβουμε τις σκάλες του πλοίου με φο μαργαριτάρια στο ένα χέρι και μ' ένα κλομπ στο άλλο πίσω από τη πλάτη.Θα βρούμε γυαλιστερά πετράδια και μέταλλα.Θα χοροπηδάμε και μεις από χαρά,όπως πριν κάνανε τα πράσινα πλασματακια.Τα γυαλιστερά πετράδια δε θα τρώγονται,αλλά θα καθορίζουν τις τιμές αυτών που τρώγονται.Θα φτιάξουμε σπίτια,σαλούν,μια τράπεζα και μια φυλακή με ένα σερίφη με μουστάκι και κομπολόι.Πίσω,ο πλανήτης"μαμά γη" θα χει καταντήσει ένας απέραντος καμπινές.Όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν και να ρθουν προς τα μας ,θα τους ξεφουσκώνουμε τα διαστημόπλοια στη μέση της διαδρομής.Θα υπάρχουν και καλοί,ανήσυχοι άνθρωποι που θα θέλουν κάτι να αλλάξει.Να σταματήσουν οι αδικίες προς τους άλλους ανθρώπους και προς τα πράσινα πλασματακια.Να σταματήσουν να τα ψοφάμε στη δουλειά η να τα τρώμε κι ας είναι νόστιμα.Θα συζητάνε σε στρογγυλό τραπέζι ώρες μέρες μήνες.Ενας απ' αυτούς θα φέρει έναν υπέροχο πίνακα που θα δείχνει όλες τις αδικίες του κόσμου με μια μόνο ζωγραφιά.Μετά θα συζητάνε ώρες μέρες μήνες,για το πόσο πετυχημένος και όμορφος είναι ο πίνακας.Ένας θα πει ότι είναι αμύθητης αξίας.Ένας τρίτος θα φωνάξει τον τραπεζίτη να τον κοστολογήσει.Ο τραπεζίτης θα τον ανταλλάξει με γυαλιστερά πετράδια.Οι καλοί άνθρωποι θα μιλάνε ώρες μέρες μήνες για το πόσους υπέροχους πίνακες μπορούν να φτιάξουν τώρα που έχουν γυαλιστερά πετράδια.Ένας απ' αυτούς θα πει ότι αν φτιαξουνε πολλούς θα χάσουνε αξία και θα πέσει η τιμή τους.Μετα θα συζητάνε ώρες μέρες μήνες για το πως να κρατάνε ψηλά τις τιμές των όμορφων πινάκων....