Όπως υπάρχουν αυτοί που φοβούνται να σου πουν τί λέγεται πίσω από την πλάτη σου, για να μη σε προσβάλλουν, για να μην εκτεθούν (δεν έχει και μεγάλη σημασία) έτσι υπάρχουν και άλλοι (οπωσδήποτε θα έχεις γνωρίσει αρκετούς), που με πολύ ευτυχισμένο ύφος θα σε "ενημερώσουν" για τις κακίες σε βάρος σου, (πολλές φορές μάλιστα λέγοντας ότι το κάνουν "για το καλό σου", με "διακριτικότητα" και τα τοιαύτα), αν μη τί άλλο για να ευχαριστηθούν το πληγωμένο σου ύφος. Ναι, ούτε κι εγώ τους συμπαθώ, και δεν επιδιώκω να τους κάνω παρέα, αλλά παρατηρώ πως ανήκουν στα ενδημικά φυτά της Ελληνικής κοινωνίας. Και κρύβονται και εύκολα, ως τα ζιζάνια ανάμεσα στα καλλιεργήσιμα είδη. Σε αυτούς, εύκολα στοιχηματίζω τα λεφτά μου ότι, δε μπορεί, τόσα χρόνια που έχουν περάσει από τότε (περίπου οκτώ), κάτι θα είχε φτάσει στα ωραία ροζ αυτιά μου. Θα μου πεις, οκ, αλλά δε μπορώ να ξέρω τί σκέφτεται ο καθένας, και πώς με κρίνει μέσα του. Ναι, όντως, δε μπορώ, αλλά από τη στιγμή που δε μου δημιουργεί πρόβλημα και δε μου το λέει, δε γίνεται παρά να μη με αφορά. Κι εγώ με τη σειρά μου είμαι ευγνώμων στα αγόρια για τη διακριτικότητα της πράξης (απουσία ξεφωνίσματος), και όχι της σκέψης ή κρίσης (την οποία προφανώς και δε γνωρίζω).