κατα τη διαρκεια του σχολειου εχω ακουσει δουλεμμα, εχω φαει και δωσει ξυλο, εχω υποτιμηθει απο δασκαλους και καθηγητες και προσβληθει απο αυτους μπροστα σε ολη την ταξη...επεισης εχω περασει αγωνιες τρελες πριν και μετα απο εξετασεις. αλλα το χειροτερο ηταν οταν στην τριτη δημοτικου δυο συμμαθητες μου (οι γνωστοι ψευτομαγκες) βρηκαν κατι ποιηματα που ειχα αντιγραψει απο μια συλλογη ποιηματων και σκοπευα να τα δωσω στο κοριτσι που "αγαπουσα"... οταν λοιπον εκεινη τα εδειξαν στη δασκαλα, εκεινη με κρατησε με το κοριτσι μετα το τελος του μαθηματος και μας εκανε αυστηρη παρατηριση λεγοντας μας πως αυτα δεν ανηκουν στο σχολειο ...ο λογος που το κραταω ως την χειροτερη αναμνηση ειναι γιατι περασα ωρες αναρωτουμενος τι εκανα λαθος! τι σκατα μπορει να ηταν λαθος οταν αγαπουσες ενα κοριτσι και του εγραφες ποιηματα...εχω εναν νεογεννητο γιο και δεν θα υπηρχε πραγμα που να με εκανε πιο περηφανο για αυτον απο το να ετρεφε και να εξωτερικευε με τετοιους τροπους την τρυφεροτητα του προς τους ανθρωπους που τον αγγιζαν...