Μια πολύ "μικρή" λεπτομέρεια όσον αφορά το ισλάμ, γύρω από το οποίο υπάρχει παντελής άγνοια στην Ελλάδα:αυτές οι σκοταδιστικές συμπεριφορές (άρνηση χειραψίας, άρνηση συνομιλίας με άτομο του ιδίου φύλου, άρνηση οδήγησης για τις γυναίκες, απαγόρευση να κυκλοφορούν οι γυναίκες μόνες, κλπ) αποτελούν κύριο χαρακτηριστικό του σαλαφισμού και του ουαχαμπιτισμού, της σκληρότερης και σκοταδιστικότερης εκδοχής του Σουνιτικού Ισλάμ που άνθησε στη Σαουδική Αραβία και χρησιμοποιήθηκε ως "τσιμέντο" για τον θρόνο της Σαουδαραβικής δυναστείας και των λοιπών γειτονικών εμιράτων, ενώ εξήχθη και με την ενθάρρυνση των Αμερικανών οι οποίοι έψαχναν αντίβαρο για τον "σοσιαλίζοντα" (τρομάρα του) αραβικό εθνικισμό των δεκαετιών 50-60. Στο θεοκρατικό Σιιτικό Ιράν των Μουλάδων, μια γυναίκα μαντηλοδεμένη και "ευπρεπώς" ντυμένη (δηλαδή να μην αφήνεται να διαφανεί καμία καμπύλη του σώματός της και να μην αφήνεται χιλιοστό ακάλυπτης σάρκας), μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα στο δρόμο, να συναναστρέφεται κοινωνικά ή να συνεργάζεται με άντρες στον ίδιο χώρο,να οδηγεί αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, έως και αεροπλάνο, να είναι προϊσταμένη δημόσιας υπηρεσίας, κινηματογραφίστρια, δικηγόρος, μηχανικός, γιατρός, να κατεβεί υποψήφια στις εκλογές, κλπ. Ο δε Χομεϊνί, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, επιδίωξε και πέτυχε τον μαζικό αλφαβητισμό των γυναικών (με εξαιρετικά οπισθοδρομικό περιεχόμενο σπουδών φυσικά), παρόλες τις αντιδράσεις των πολύ πιο συντηρητικών από αυτόν (αν είναι δυνατόν!). Το Ιράν είναι μια περίεργη, βαθύτατα αντιφατική και γι' αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χώρα! Φυσικά, παρόλα τα "ανοίγματά" τοου, το Ιράν εξακολουθεί να παραμένει μια εξαιρετικά ανελεύθερη και σκοταδιστική χώρα. Ωστόσο, πολλές γυναίκες του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου (κυρίως οι Αφγανές) θα ονειρεύονταν να ζήσουν σε μια χώρα όπου το "ανελεύθερο" για εμάς φαντάζει ως παράδεισος ελευθερίας γι' αυτές.Απλά, λόγω της αμερικανικής πολιτικής την οποία συνηθίζουμε να υιοθετούμε αμάσητα, των ποταμών των πετροδολαρίων και των τεράστιων παραγγελιών όπλων των σουνιτικών χωρών η (δικαιολογημένη) κατακραυγή περιορίζεται μονάχα ενάντια στο Ιράν, ενώ ο κατά πολύ χειρότερος ουαχαμπιτισμός και σαλαφισμός των χωρών του Κόλπου παραμένει στο απυρόβλητο. Εξάλλου, υπάρχει και η ελληνική παροιμία "Όταν τρώμε, δεν μιλάμε"
