Από τη στιγμή που το ζώο πεθάνει, όπως συμβαίνει με όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, αρχίζει η σήψη. Οι μικροοργανισμοί που βρίσκονται ήδη μέσα στο ζώο αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και πιάνουν δουλειά. Σκοπός τους: η αποσύνθεση του πτώματος. Όσο περισσότερος χρόνος περνάει, τόσο μεγαλύτερη είναι η αποσύνθεση. Φυσικά, στα ψυγεία και τους καταψύκτες η διαδικασία επιβραδύνεται αλλά συνεχίζει. Στη καλύτερη των περιπτώσεων των πτώμα έχει φθάσει στο πιάτο μας μετά από μια σειρά μεταχειρίσεων που περιλαμβάνουν τη σφαγή, την αφαίρεση του δέρματος, την αποστράγγιση του αίματος κτλ. ενώ τα χέρια που το έχουν πιάσει δεν είναι λίγα. Ακόμα και σε συνθήκες μέγιστης προφύλαξης, λόγω της έντασης της παραγωγής παραλείπονται διάφορα στάδια που αφορούν την υγιεινή και έτσι μεταφέρονται επιπλέον μικροοργανισμοί στο πεθαμένο ζώο.Ας καταλάβουμε λοιπόν ότι τρώγοντας κρέας, καταναλώνουμε τους ιστούς ενός ζώου που έχει πεθάνει (άγνωστο συνήθως πότε) και το οποίο κατά βάση έχει ζήσει μια άθλια ζωή, μαντρωμένο και ταϊσμένο με ειδικές τροφές που του αυξάνουν τον όγκο. Μια συνθήκη που αδικεί κατάφωρα τόσο το ζώο όσο και εμάς. Αναφορικά με το θέμα της απενοχοποίησης της κατανάλωσης κρέατος, δεν μπορώ να καταλάβω, αλήθεια, για την Ελλάδα μιλάτε; Παρατηρείτε εσείς κάπου θέμα ενοχοποίησης, όταν οι μισές επιχειρήσεις που ανοίγουν έχουν σαν αντικείμενο την προσφορά κρέατος ή παραγώγων του;