Ας θυμηθούμε τα απλά ελληνικά λοιπόν: Ο πολίτης που έχει συμπληρώσει το σχετικό όριο ηλικίας σύμφωνα με τη νομοθεσία του οικείου κράτους θεωρείται ενήλικος. Σύμφωνα με τον ελληνικό αστικό κώδικα (άρθρο 127) ενήλικος είναι "Όποιος έχει συμπληρώσει το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας του (ενήλικος) είναι ικανός για κάθε δικαιοπραξία". Όλα αυτά σύμφωνα με την νομική επιστήμη. Μπορεί επομένως να συνάψει γάμο, να ψηφίσει, να πάρει δάνειο, να ιδρύσει εταιρεία κλπ κλπ. Είναι πλήρως υπεύθυνος για τα πεπραγμένα του. Είναι αδιανόητο, απαράδεκτο και επικίνδυνο να προσπαθούμε να μετακυλήσουμε τις ευθύνες της συγκεκριμένης ενήλικης γυναίκας, στην κοινωνία, την οικογένεια, την θρησκεία, την βασκανία ή στον ανάδρομο Ερμή. Αυτή η μετακύληση ευθυνών, αυτή η δικαιολόγηση των πάντων με την καραμέλα της κακούργας κοινωνίας, αυτή η ανεύθυνη εύρεση δικαιολογιών -από ψυχολογικά μέχρι τραυματική παιδική ηλικία- έχει ως συνέπεια να αφαιρούνται ζωές αβασάνιστα, επιπόλαια και προπαντώς χωρίς καμία τύψη. Έριξε το βρέφος στον ακάλυπτο και κοκορευόταν στην κολλητή ότι "ξεφούσκωσε"; Αλήθεια τώρα; Τι να δικαιολογήσει κανείς; Είχε τόσες μέρες να σκεφτεί τι θα έκανε με μια ζωή που μεγάλωνε μέσα της και κατέληξε να το πετάξει σαν κουτάβι στα σκουπίδια και μιλάμε για κοινωνίες και συστήματα; Ε όχι, εδώ μιλάμε για ένα άτομο επικίνδυνα ασυνείδητο. Τίποτα λιγότερο.