Λοιπόν ένα γενικότερο σχόλιο για τη Μαρίκα που ακούει μπουζούκια. Έχετε σκεφτεί ποτέ (ειδικά Καραβάν και Ποκοπίκε) ότι ο λόγος που η Μαρίκα 'βγαίνει' πιο γνήσια και άξια για παρέα από άλλους είναι ότι οι προσδοκίες είναι μηδενικές οπότε μας εκπλήσσει ευχάριστα από τα αυτονόητα; Δηλαδή θα πει ή θα κάνει 3 αξιόλογα πράγματα το χρόνο και θα πούμε 'Βρε τη Μαρίκα, δεν της το'χα, τελικά κοίτα να δεις που την είχα παρεξηγήσει'. Αν όμως έχουμε απέναντι μας έναν άνθρωπο που εκτιμάμε εξαρχής τότε οι προσδοκίες μας είναι ήδη πολύ υψηλές, άρα πρέπει να κάνει 10πλάσια προσπάθεια από τη Μαρίκα και θα του συγχωρεθούν και πολύ λιγότερα στην πορεία.Κάπως έτσι από το σχολείο ακόμα θυμάμαι να λένε για τα ρεμάλια της τάξης 'ψυχούλα είναι μωρέ' επειδή στις 2 από τις 10 περιπτώσεις φέρθηκαν μη αναμενόμενα καλά, ενώ τα πραγματικά καλά παιδιά τα έτρωγε η μαρμάγκα.
Σχολιάζει ο/η