#1: Αχ, η ποίηση, το καταφύγιο των ντροπαλών και ευαίσθητων ανθρώπων! Εμένα μού άρεσε η ποιητική προσπάθεια, Βασίλη, μού θύμισε αμυδρά Rudyard Kipling και Sarah Kane. Και το λέω σαν άνθρωπος που εκτιμά πολύ την ποιητική δημιουργία ως μέσο έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων.Υ.Γ. Ο άντρας μου κρατάει πάντα στο πορτοφόλι του δύο ποιηματάκια που είχα γράψει για εκείνον τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας. Από τότε έχουν περάσει 14 χρόνια, το χαρτί έχει τριφτεί, το μελάνι έχει ξεθωριάσει, αλλά το συναίσθημα παραμένει αναλλοίωτο. Μού τα διάβασε ξανα τις προάλλες και έτυχε να είναι μπροστά ο μεγαλύτερος γιος μας. "Μαμά, είσαι ποιήτρια!" χαμογέλασε έκπληκτος. Εύχομαι και στο δικό σου ποίημα παρόμοια τρυφερή μεταχείριση και τύχη :)