Αυτό το σενάριο τρέφει χαϊδολογώντας τις ανασφάλειές της, γιατί όσο δραματικό κι αδιέξοδο κι αν είναι, την τοποθετεί πρωταγωνίστρια του έργου που παίζεται χρόνια τώρα στο μυαλό της. Αν στην πραγματικότητα δεν ξεκουνηθεί, η ζωή θα της δίνει μόνο ρόλους κομπάρσας (δεν ξέρω αν το κάνει εν πλήρει συνειδήσει, θέλει ψάξιμο από πλευράς της). Η όλη στάση της 2 μαρτυρά μη υγιή μεταβολισμό της απόρριψης. Προφανώς δεν μπορεί: α) να αποδεχτεί την απόρριψη και β) να αναλάβει την ευθύνη της ζωής της. Η προσκόλληση στο παρελθόν είναι βολική, γιατί προσφέρει το άλλοθι για κάθε είδους ματαίωση/μη δράση στο παρόν. Δείχνει φόβο κι αβουλία, εκτός από την ανικανότητα προσαρμογής που σωστά επισημαίνει η Λένα. Υ.Γ. Αγαπητή 2, δεν είσαι η πρώτη, ούτε η τελευταία που έφαγε χυλόπιτα σ'αυτή τη ζωή. Αν ήταν γάλα, θα είχε πια ξινίσει, αν ήταν ξύλο, θα είχε πια σαπίσει! Για να μη σε στοιχειώνει πια, πρέπει να προχωρήσεις,με ο,τι αυτό συνεπάγεται, δεν γίνεται αλλιώς :)