Παρίσιε εννοώ αυτό ακριβώς που ρωτώ στα ερωτήματα που θέτω. Εξυπακούεται ότι δεν είναι μονοκούκι όλοι οι άντρες όπως δεν είναι κι οι γυναίκες άλλωστε. Στο μέτρο όμως που μιλάμε μια γλώσσα για να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας πόσο κοινή είναι αυτή η γλώσσα ώστε να συννενοηθούμε; Γιατί λέει ο ένας κάτι κι ο άλλος άλλα καταλαβαίνει;Γιατί όταν λέει η γυναίκα "δεν με καταλαβαίνεις" ο άντρας το ερμηνεύει "σου ζητάω να κάνεις κάτι που δεν στο κατονομάζω" και πελαγώνει;Γιατί όταν ο άντρας λέει "μην με πιέζεις" η γυναίκα το ερμηνεύει "δεν με αγαπάει" και δικαίως πέφτει στα πατώματα;Τυχαία παραδείγματα αλλά νομίζω προϊδεάζουν για ένα κενό επικοινωνίας. Καθένας μας είναι μοναδικός. Το μόνο σίγουρο. Ωστόσο έχουμε ένα σύνολο κοινών αναγκών κι επιθυμιών (άλλοτε πανανθρώπινων κι άλλοτε έμφυλων αναλόγως και της κοινωνίας που ζούμε) που υποτίθεται επικοινωνούνται προς πλήρωσιν. Και για να αποτιμηθούν ως "πληρωτικές" προς τις ανάγκες μας θα αρκούσε θεωρητικά οποιοσδήποτε που τις πληροί (Ας πούμε για χάριν συντομίας η αγκαλιά δεν έχει ούγια). Όμως αν μια ανάγκη μπορεί να την πληροί ο οποιοσδήποτε τότε θα όφειλε ένας σύντροφος να την παρέχει με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο ύφος που να την κάνει μοναδική. Ώστε να καρπώνεται ο σύντροφος όχι απλώς μια επικάλυψη ανάγκης του αλλά μια βαθύτερη ψυχική ικανοποίηση που ταυτίζεται με τον πάροχο κι όχι με την επικάλυψη απλώς. Αυτό το λέμε και "αγάπη" σε πιο προχωρημένο στάδιο. Η ποπ κουλτούρα προσπαθεί να κωδικοποιήσει ορισμένα θέματα αλλά το κάνει σε τόσο επιφανειακό βαθμό και με τόσο κεκαλυμμένα κίνητρα που είναι δύσκολο να τα αποκωδικοποιήσει κάποιο άτομο οποιουδήποτε φύλου στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ας πούμε λχ. το Ημερολόγιο (Notebook) έχει εξιδανικεύσει ενός είδους προσέγγιση φλερτ που συνορεύει με την παρενόχληση. Ωστόσο ο άντρας που θα δει την γυναίκα να "λιώνει" με το συνολικότερο μήνυμα της ταινίας (=η αγάπη είναι μέχρι το θάνατο) θα πιστέψει ότι "τέτοια θέλουν". Είναι κάπως μπερδεμένα τα μηνύματα. Και δυστυχώς όπως λέει κι η Gillian Flynn -μεγάλη της η χάρη- "I don't know that we are actually human at this point, those of us who are like most of us, who grew up with the words to say; when a loved one dies, we know the words to say. If we want to play the stud or the smart-ass or the fool, we know the words to say. We are all working from the same dog-eared script. It's a very difficult era in which to be a person, just a real, actual person, instead of a collection of personality traits selected from an endless Automat of characters."[μετάφραση ρεζουμέ για να μην θεωρηθεί σνομπίστικη η παραπομπή: όλοι μας χρησιμοποιούμε τους προσφερόμενους κώδικες από μια αυτοματοποιημένη επιλογή χαρακτήρων προς συνεννόηση απεμπολώντας την προσωπικότητά μας και τελικώς την ανθρωπιά μας.]Το διεσαφήνισα επαρκώς;