Νομίζω οι δύο τελευταίες σου προτάσεις έθεσαν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Η ιδέα που πραγματικά υπονοείται, ή μάλλον αφήνεται να πλανάται, τόσο από το ανωτέρω κείμενο όσο και από το κάθε πολιτικά ορθό κείμενο βρίσκεται κάπου μεταξύ αυτών των προτάσεων. Εκεί κρύβεται και το κούφιο έρεισμα άλλωστε όλης της πολιτικής ορθότητας : σε αυτό που σκοπίμως ουδέποτε διατυπώνεται, σε εκείνο το σημείο που δεν θίγεται ποτέ ακριβώς επειδή δεν αντέχει σε ορθολογική ανάλυση. «Αλήθεια ποιος μας είπε ότι ο φασισμός γιατρεύεται με φασισμό;»Γιατί, θεωρείτε ότι όσοι προτείνουν δημόσια κατακραυγή και απομόνωση στους φασίστες θέλουν να γιατρέψουν τον φασισμό;; Ελάτε σας παρακαλώ. Ότι δηλαδή, αν οι φασίστες καταδικαστούν δημόσια και απομονωθούν από όλους τους υπόλοιπους, θα πάψουν να είναι φασίστες και θα αλλάξουν αντιλήψεις; Θα αρχίσουν σταδιακά να γοητεύονται από τα θέλγητρα της δημοκρατίας, θα ανακαλύψουν την ουσία της και θα αναγνωρίσουν τις αξίες της; Δεν ξέρω ποιός μπορεί να είναι τόσο δραματικά αφελής ώστε να πέφτει θύμα μιας τέτοιας αφήγησης. Ή μάλλον ξέρω· κανείς. Τί είδους διεστραμμένη ρομαντική θεώρηση είναι αυτό το γελοίο ανέκδοτο; Η αθωότητα ψόφησε, την κλάψαμε, την θάψαμε, της κάναμε τα σαράντα και όλα. Όποιος επικαλείται την παρουσία της, σε κάτι άλλο αποσκοπεί και όχι σε συναντήσεις με φαντάσματα φυσικά...