Θυμάμαι το εξής τηλεοπτικό στιγμιότυπο από τις διαμαρτυρίες του 2008: την μπροστινή γραμμή ενός μπλοκ μιας αριστερής φοιτητικής οργάνωσης της οποίας οι μπραστάρηδες κρατούσαν όλοι στυλιάρια με κόκκινα σημαιάκια στους ώμους να πλησιάζει ένα δρόμο που είχαν αποκλείσει τα ΜΑΤ. Όταν έφτασαν σε απόσταση ενός βήματος, την ίδια στιγμή όλοι κατέβασαν τα στυλιάρια και άρχισαν να χτυπούν τους ΜΑΤατζήδες (μιλάμε για άγριο ξύλο). Για μέρες μετά, πάντού έπαιζε το παραμύθι της «βίαιης καταστολής μιας ειρηνικής πορείας» (όχι ότι δε γίνονται και τέτοια, αλλά αυτή η περίπτωση ήταν το αντίθετο). Τώρα βλέπεις να νοιάζεται κανείς; Ησυχία. Παλιό το κόλπο του να δημιουργείς μπελάδες και μετά να πλασάρεσαι ως η λύση.
