Ως συνήθως πρέπει όλοι να πάρουν ένα άκρο και να το υπερασπιστούν λες και είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου! Τεσπα... Πιστεύω ότι μπορώ να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα ξέροντας τι λέω καθώς από τα 5 έως τα 17 μου, έκανα κάμπινγκ, είτε με τους γονείς μου είτε μόνος μου, έχοντας περάσει από όλα τα στάδια. Στην αρχή ούτε καν με σκηνές παρά μόνο με sleeping bag το βράδυ στην παραλία, μετά σκηνή, μετά μεγαλύτερη σκηνή, μετά τροχοσκηνή και στο τέλος τροχόσπιτο.Τις περισσότερες χρονιές το στέκι ήταν ένα καταπληκτικό μέρος στην Σιθωνία της Χαλκιδικής, εντελώς παρθένο και προφανώς χωρίς καμία υποδομή για διαμονή (κι όταν λέω διαμονή δεν εννοώ πάμε 5 μέρες για χαβαλέ με την παρέα κι αν δε μας κάτσει φεύγουμε, εννοώ επί 2 μήνες να μένουν 3-4 οικογένειες, γύρω στα 12 με 15 άτομα στο σύνολο και οι πατεράδες να πηγαινοέρχονται από Θεσσαλονίκη τα Σ/Κ, περίπου 2 ώρες απόσταση με τους τότε δρόμους).Μόνη επαφή με τον (όποιο) πολιτισμό 2 αγροτόσπιτα στα 500 μέτρα. Νερό; Τίποτα. Όποιος από τους άνδρες τις παρέας έμενε μαζί μας τις καθημερινές έπαιρνε το αυτοκίνητο και έφερνε από το κοντινότερο χωριό, στα 7 χλμ, πόσιμο νερό από μια ελεύθερη βρύση, μέσα σε κάτι τεράστιες κανίστρες. Τουαλέτα; Φυσικά τίποτα. Η πρώτη αγγαρεία μετά το στήσιμο της κατασκήνωσης ήταν το ...φτιάξιμο των 2 "τουαλετών" (Ανδρών-Γυναικών!). Όχι, δεν υπήρχαν χημικές, μιλάμε για ΠΟΛΥ σκάψιμο και μια πατέντα που δεν πολυθυμάμαι πώς ολοκληρωνόταν, με μια ξύλινη βάση και καπάκι...).Πού θέλω να καταλήξω; Ότι το μέρος το αγαπούσαμε πιο πολύ κι απ' τα σπίτι μας, το φροντίζαμε και τέλος του καλοκαιριού το αφήναμε όπως το βρήκαμε. Με τα χρόνια, φυσικά, μαθεύτηκε και οι 15 γίναμε 35, 85, 205, πιθανόν στα μεγάλα του χάλια το μέρος να έφτασε να "φιλοξενεί" και πάνω από 500 άτομα γιατί ήταν και πολύ μεγάλη η έκταση, γεμάτη πεύκα για φουλ σκιά και δίπλα στη θάλασσα.Τι έγινε; Το προφανές: γέμισε ο τόπος σκουπίδια και κάθε πευκάκι που ήταν λίγο απομακρυσμένο και δε φαινόταν έγινε εστία αφόδευσης/μόλυνσης και γέμισε στοίβες χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας που πηγαινοέρχονταν όταν φυσούσε...Και ρωτάω: πώς στο καλό θα ξεχωρίσω, ως Κράτος, εμένα, τον ευσυνείδητο κατασκηνωτή από τους υπόλοιπους που θα τα κάνουν k@λο; Θα φτιάξω κατασκηνωτική αστυνομία με cross μηχανές να τρέχει να τσεκάρει ποιος σέβεται την φύση; 'Αμα οι άνθρωποι δεν έχουν την παιδεία να το κάνουν από μόνοι τους τίποτα δε μπορεί να τους αλλάξει, οπότε και το (δικό μας) Κράτος πάει στην φοβερή λογική του πονάει-κεφάλι-κόψει-κεφάλι.Φυσικά και με στενοχωρεί η απαγόρευση, όπως όλες αυτού του είδους οι απαγορεύσεις. Περισσότερο όμως λυπήθηκα όταν είδα πώς κατάντησε εκείνος ο ειδυλλιακός τόπος από τους ...fellow campers. Προφανώς όσοι κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν με παρόμοια άρθρα είναι ήδη νορμάλ και συνειδητοποιημένοι, οπότε δεν έχει νόημα να λέμε μεταξύ μας πόσο "άδικο" είναι το κυνήγι του ελεύθερου κάμπινγκ κτλ. Το θέμα είναι: πώς να προστατεύσεις αυτά τα μέρη από τους υπόλοιπους Μαο-Μαο που θα τα κάνουν σα τα μούτρα τους αν τα αφήσεις ελεύθερα;;;Εκεί βρείτε μου μια πρακτική και εφαρμοστέα λύση, όχι ευχολόγια...