Τι όμορφη που ήταν αυτή η εποχή...Απεχθάνομαι τα όρια στις λέξεις του Twitter και το Facebook δεν είναι χώρος για ανάπτυξη ιδεών.Τα blogs είχαν μια άλλη ομορφιά. Το όριο των λέξεων το έβαζες εσύ και κανένας άλλος, αυτά που έγραφες λογικρίνονταν από εσένα και μόνο και ήταν πραγματικά υπέροχα μερικά από αυτά που είχαν γραφτεί.Θυμάμαι πάρα πολλούς από εκείνη την εποχή.Αλλά κυρίως θυμάμαι ότι τα σώψυχά μας έβρισκαν αναγνώστες. Πόσο όμορφο ήταν να νιώθεις λίγο λιγότερο μόνος στον κόσμο... Να ανακαλύπτεις και να σε ανακαλύπτουν.Προσωπικά με βοήθησε απίστευτα και ήταν ένας τρόπος αυτοψυχανάλυσης.Ας αναπαυθεί εν ειρήνη, ο Marx.Και μαζί του η ιντερνετική εκείνη εποχή που όσα θέλαμε να πούμε και οι αναγνώστες μας ήθελαν να διαβάσουν, όσο και να κόβαμε, όσο και να το παλεύαμε δε θα έβγαιναν ποτέ 140 χαρακτήρες.PS: Θυμάμαι όταν το blog σου είχε ποστάρει link στο δικό μου υπό τον τίτλο "new blog in town". Έτσι σε ανακάλυψα και άρχισα να σε διαβάζω. Και, αν το πιστεύεις, πέρασε καιρός που διάβαζα τα άρθρα σου στη Lifo μέχρι να μάθω ότι εσύ ήσουν ο enteka.
