#1: Προτίμησες τη φυγή αντί της μάχης, την υποχώρηση-θεαματική αποχώρηση αντί της δια παντός "εκκαθάρισης". Όταν δεν απολυμαίνεις το τραύμα επί τόπου, η μόλυνση σε ταλαιπωρεί για καιρό, ίσως και για πάντα. Ο αμοιβαίος σεβασμός, η αξιοπρέπεια και η ενσυναίσθηση δεν είναι αυτονόητες έννοιες στις διαπροσωπικές σχέσεις και η τήρηση μιας αξιοπρεπούς πλην όμως παθητικής στάσης, όταν οι τρεις αυτοί παράμετροι καταπατώνται, δεν βοηθά το βαλλόμενο μέρος να διασώσει την ψυχική του ηρεμία, κάθε άλλο. Εκτός και εάν υποσυνείδητα είχες "τελειώσει" συναισθηματικά και με τους δύο και το περιστατικό αποτέλεσε την ιδανική αφορμή. Ποιος ξέρει. Ίσως να φταίει και το νεαρό της ηλικίας ή μια έμφυτη ροπή προς την ηττοπάθεια μέχρι της τελικής "έκρηξης". Η "ανωτερότητα" που έδειξες εκείνη τη βραδιά θα είχε κάποιο νόημα, αν την επόμενη ημέρα, σε μια πιο νηφάλια κατάσταση, ξεκαθάριζες και στους δύο -ξεχωριστά, με ηρεμία και ψυχραιμία- πώς σε έκαναν να νιώσεις με τη συμπεριφορά τους. Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσεις τη δική τους εκδοχή των πραγμάτων. Η θεαματική και κινηματογραφική σου "έξοδος" δεν άφησε περιθώρια σε κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη για εξηγήσεις και άφησε αιωρούμενα ερωτηματικά ακόμη και σε σένα, αφού, δυστυχώς, το επεισόδιο σε βασανίζει ακόμη. Καλώς έφυγες, αφού έτσι ένιωσες, αλλά κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να τους δώσεις να καταλάβουν ΓΙΑΤΙ έφυγες. Πίστεψέ με, θα ήταν καλύτερα για όλους σας, πιο υγιές, ώριμο και αναμφισβήτητα τελεσίδικο.
