ωραίες λέξεις, μαγικές, αγγελικά γραμμένες. Όμως τι κρίμα, χωρίς αλήθεια μέσα τους. Και εκεί είναι όλη η ουσία, στην αλήθεια...ήμουν στο κίνημα των αγανακτισμένων, αισθάνομαι και θα αισθάνομαι μέχρι το τέλος της ζωής μου υπερήφανος γι`αυτή μου τη στάση.Δεν ξέρω αν είμαι ακραίος αριστερός ή δέξιος, σίγουρα όμως αυτό που αντέδρασε μέσα μου εκείνη την εποχή, και που αντιδράει ακόμα εδω που βρίσκομαι στη ξενιτιά, το λέω ψυχή. Ξέρετε, εκείνο το κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι διαθέτουν όλοι...big brother και πρωινάδικα ήμουν απο τους λίγους που δεν είδα ποτέ. Τα θεωρούσα πάντα θέμα αυτοσεβασμού να μη τα παρακολουθώ. Δεν είχα καν αυτοκίνητο για να κοιτάζω τη φάτσα μου με ναρκισσισμό στο καθρεπτάκι όπως λέτε. Αλλά εγω σίγουρα θα ήμουν η εξαίρεση στον κανόνα σας έτσι ; Oλοι οι άλλοι γυρω μου θα ήταν σαν αυτους που περιγράφετε. Και γω που νόμιζα ότι οι ναρκισιστες, οπαδοί του big brother ήταν οι βολεμένοι του σήμερα, αυτό το 20% που παρακολουθεί με αδιαφορία το υπόλοιπο της κοινωνίας να αφανίζεται. Αυτό το 20% που δεν θέλει δα και σκέψη τι ψηφίζει σήμερα...ο Μπέος δεν μου αρέσει σαν άνθρωπος και σίγουρα δεν θα τον ψήφιζα ποτέ. Την ίδια άποψη ωστόσο έχω για το Νταλάρα. Ωραία φωνή μεν, ψεύτικος δε. Κάτι σαν το τέλειο μουσικό software σε κάποιο υπολογιστή του μέλλοντος. Κάτι σαν ωραία λόγια χωρίς αλήθεια μέσα τους...