#1 είναι ένα πράγμα να μην σου αρέσει η μάχιμη δικηγορία (σε πολλούς αποφοίτους νομικής δεν αρέσει) και είναι εντελώς άλλο να θέλεις απλά να αποφύγεις οτιδήποτε απαιτεί έστω και τον ελάχιστο κόπο/ξεβόλεμα.Αυτό το τελευταίο είναι η αίσθηση που βγάζει η ερώτηση: όπως λεει και η αμπα, φαντασιώνεσαι ένα εργασιακό περιβάλλον με καλή αμοιβή, βολικό ωράριο, χωρίς να έχει κανείς την παραμικρή απαίτηση από σένα και, αν κατάλαβα καλά, να βρεθείς σε αυτή την καταπλητική κατάταση χωρίς να περάσεις καν τη δοκιμασία εξετάσεων/συνεντεύξεων. Δεν ξέρω πώς και τι ακριβώς έχεις στο μυαλό σου, αλλά αυτό που περιγράφεις απλά δεν υπάρχει πουθενά. Μπορώ να καταλάβω εν μέρει την απογοήτευση από την επαφή σου με το επάγγελμα γιατί ξέρω αρκετά καλά αυτόν τον χώρο και πράγματι δεν είναι για όλους (ούτε εγώ έκανα γι αυτό, και όσα χρόνια δούλεψα σε γραφείο έκανα αποκλειστικά συμβουλευτική δικηγορία). Αλλά δεν πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο, σε αυτή την ηλικία που είσαι, να θέσεις έναν (ρεαλιστικό) στόχο και να προσπαθήσεις να τον πετύχεις, ακόμα κι αν κουραστείς λιγάκι ακόμα; Θα συμφωνήσω με την αμπά, το θέμα σου δεν είναι πρακτικό, έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή σου και τις ευκαιρίες που σου δίνονται (και που μάλλον προσπερνάς). Ή ακόμα και το πώς "θάβεις" τα προσόντα σου, τα οποία δίνεις την εντύπωση ότι δεν σε ενδιαφέρει καν να τα αξιοποιήσεις με κάποιον τρόπο (πέρα από το να μπεις στο δημόσιο πχ). Λες για παράδειγμα ότι σου άρεσε η νομική ως επιστήμη, και από τη στιγμή που έχεις βγάλει αυτή τη σχολή, έχεις εκ των πραγμάτων μια σχετική άνεση με την έρευνα, την αναζήτηση, συνδυαστική δουλειά κλπ. Γιατί σε λούζει κρύος ιδρώτας κάθε φορά που το αφεντικό σου ζητάει τη γνώμη σου; Στη σχολή χρειάζεται να πεις τη "γνώμη" σου για ένα σωρό απίθανα πράγματα που ρωτάνε στις εξετάσεις. Γιατί να μην αξιοποιήσεις αυτή τη γνώση και εμπειρία για να κάνεις κάτι δημιουργικό στη δουλειά;Ξεκίνα από το να λύσεις αυτά (ίσως με ψυχολόγο όπως λες) και τα πρακτικά θα βρουν λύση κάποια στιγμή. Όχι ως δια μαγείας, όπως εύχεσαι τώρα, αλλά με το να βρεθείς εσύ στη θέση να παίρνεις τις καταστάσεις στα χέρια σου και χωρίς υπέρμετρη απελπισία και απογοήτευση.ΥΓ. όσον αφορά το δικαστικό, το διάβασμα για να μπεις στη σχολή δικαστών είναι το λιγότερο, πραγματικά. Και το φροντιστήριο είναι μεν χρήσιμο, αλλά δεν είναι ο μοναδικός τρόπος επιτυχίας (και δεν την εγγυάται φυσικά). Είναι μια δουλειά που χρειάζεται πολλή πειθαρχία, με μεγάλη ευθύνη, ασταμάτητο διάβασμα, συνεχή ενημέρωση και αρκετά δύσκολα ωράρια (τουλάχιστον αν θέλεις να είσαι συνεπής). Σόρρυ για την πολυλογία, αλλά πραγματικά τρελαίνομαι όταν ακούω να μιλάνε για το δικαστικό ως λύση βολέματος.
