Το αν καλούν στην Μύκονο, ή στην Αράχοβα ή σε πρώτο τραπέζι σε μαγαζί ή αν διοργανώνουν φεστιβάλ και συναυλίες είναι το τελευταίο πράγμα που με ενοχλεί.Αυτό που με ενοχλεί είναι το ότι ο χώρος όπου περνάω τη μισή μου καθημερινή ζωή είναι γεμάτος αφίσες και χαρτιά, αναγκάζομαι να κάνω μάθημα σε αμφιθέατρα με γραμμένους τοίχους και έδρανα,γίνονται καταλήψεις χωρίς ουσία, συνήθως εκεί κοντά στην Καθαρά Δευτέρα ή κάπου κοντά σε μονοήμερες αργίες για να κάτσει τετραήμερο, με μόνο αποτέλεσμα να χάνονται μαθήματα, να παρατείνεται το εξάμηνο και να αυξάνεται η ήδη αυξημένη πίεση της σχολής και του προγράμματος. Επίσης κάτι ακόμη που με ενοχλεί, είναι πως κανένα από αυτά τα παραταξιακά άτομα δεν έχει την πραγματική επιθυμία να συζητήσει όταν με πλησιάζει. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να με πείσουν να συμφωνήσω, δεν θέλουν ανταλλαγή απόψεων,δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στα λεγόμενα του συνομιλητή τους, γενικά δεν έχουν μάθει να κάνουν διάλογο αλλά προσηλυτισμό. Και όσων αφορά τον μετέπειτα συνδικαλισμό στον χώρο εργασίας, το αν θα θέλω να συμμετέχω δεν καθορίζεται από το αν θα υπάρχουν παρατάξεις στη σχολή. Το να μάθω τα δικαιώματά μου και να αγωνιστώ για αυτά είναι κάτι πέρα από κομματικές αντιλήψεις και παρατάξεις και προκύπτει απλά από την έμφυτη τάση της πλειοψηφίας των ανθρώπων προς το δίκαιο και το σωστό. Αυτή την τάση την έχει κανείς πριν ακόμη μπει σε σχολή και την έχει και ΧΩΡΙΣ να μπει σε σχολή, δηλαδή αν απλά ασχοληθεί με κάτι που δεν απαιτεί εισαγωγή σε Ανώτατο Ίδρυμα, άρα και καμία επαφή με παρατάξεις. Επομένως,το να ψαχτεί κανείς για τα δικαιώματά του,εργασιακά ή ανθρώπινα,είναι κάτι που θα το κάνει και χωρίς να τον πλευρίσουν τα κάθε λογής παπαγαλάκια για να τον πείσουν να τους στηρίξει με έναν ψήφο στις φοιτητικές εκλογές. Και δεν αναφέρομαι σε κανέναν πολιτικό χώρο, καθώς από όσα έχω δει όντας τρία χρόνια φοιτήτρια ως τώρα, για μένα όλοι είναι ίδιοι. Όλοι παπαγαλίζουν πράγματα, απ' όλες τις παρατάξεις και το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που σε προσεγγίζουν και τα πράγματα που σου τάζουν.