Γυρίζω από τις φοιτητικές εκλογές.Ψηφίζω κάθε χρόνο πιστεύοντας ότι η δήλωση της γνώμης μου αποτελεί αναφαίρετο δικάιωμα και πρωτίστως υποχρέωσή μου.Όσοι ζουν στην ακαδημαϊκή πραγματικότητα έρχονται σε επαφή με τις παρατάξεις από την πρώτη κιόλας μέρα των εγγραφών.Οι μεν συνελεύσεις τμημάτων αρχίζουν πάντα με τις καλύτερες των προθέσεων,τσιγάρο και καφέ και καταλήγουν συστηματικά σε ενδοπαραταξικές αλληλοσυγκρούσεις,με τους φοιτητές να εγκαταλείπουν την αίθουσα-τεκέ απηυδισμένοι(κάτι που φαίνεται και στην κάλπη)με την συνέλευση να ανακηρύσσεται "άκυρη" λόγω των μη αρκούντων παρουσιών. Στις δε εκλογές καταλαβαίνει κανείς ότι η κατάσταση έχει εντελώς ξεφύγει.Μπαίνοντας στο σχολικό συγκρότημα περνάς από την "ιερά εξέταση" φανατικών πλην φιλικότατων κομματικών ομάδων ή αν είσαι τυχερός τη γλυτώνεις με μια σεβαστή συλλογή φυλλαδίων παραταξικής παράκρουσης.Αφού διασχίσεις διαδοχικά τα χρωματιστά πλήθη και υποστείς το καθιερωμένο "κομματικό σκανάρισμα"(ακόμα και οι εκλογές έχουν το dress code τους.Αποφύγετε τα μονόχρωμα,ανοιχτόχρωμα ρούχα-καταραμένη άνοιξη-προτιμήστε ουδέτερο συνδυασμό χρωμάτων και λουλουδιών-το Woodstock πάντα συγκινούσε την εξεγερμένη νεολαία- ή κάτι σε animal print-οι οικολογικές ευαισθησίες ταιριάζουν παντού).Φτάνοντας στο εκλογικό κέντρο της σχολής σου θα συναντήσεις κάτι μεταξύ "καφενείου των φιλάθλων" και ελληνικού δημοσίου με μια εσάνς "πολιτικής ευθύνης"από τους πλέον φανατικούς κομματοποιημένους με μάσκα πολιτισμένου φοιτητή.Όταν ολοκληρώνεις το καθήκον σου έχεις την ευκαιρία(αν δεν θες να φύγεις σούμπιτος για καφέ αφού την έκανες τη θυσία να ξυπνήσεις)να θαυμάσεις την κομματική διάβρωση σε όλο της το μεγαλείο:κρεμασμένα πανό,μισκοσκισμένα με φοιτητές των αντίθετων παρατάξεων να προσπαθούν να τα αποτελειώσουν,χαρτοπόλεμο με τα εναπομείναντα ψηφοδέλτια,καφέδες παντού στα θρανία,στο πάτωμα,στα παραβάν,στην αυλή,μέσα και έξω από τη συσκευασία τους,βουνά από γόπες και πεταμένες σακούλες με αποφάγια,τοίχοι καλυμμένοι με δεκάδες αφίσες-οικολογικό πνεύμα πάνω απ'όλα-και βαμμένοι με σπρέι και κομματικά συνθήματα και βρισιές...Σκηνικό να φαντάζει βγαλμένο από ποίημα της Γώγου...Και δίπλα μερικοί "γαλάζιοι άγγελοι"-τόσα όμοφα παιδιά να χαραμίζονται έτσι-να πανηγυρίζουν με κροτίδες και χαρτοπόλεμο υγείας για τη προ τετελεσμένη νίκη τους...Τελειώνοντας τη θητεία μου στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο λυπάμαι που στα 5 χρόνια των σπουδών μου αντί να βελτιωθέι η κατάσταση χειροτέρεψε και οι όποιες φωνές αλλαγής πνίχθηκαν σε άναρθρα συνθήματα μιας υποτειθέμενης επανάστασης...κι αν αυτό το καρκίνωμα είναι η μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας δεν θέλω καν να σκεφθώ τι θα αντιμετωπίσω στην 3η διάσταση...