Διαβάζω το #7, και με προβληματίζει κάπως η αντιμετώπιση από Α,μπα και σχολιαστές. Δεν καταλαβαίνω γιατί από τη μια αρνούμαστε να εξηγήσουμε με όρους πατριαρχίας την κατάσταση, δηλαδή ότι ο τύπος σαφώς τη βλέπει ως μηχανάκι εκτόνωσης και όχι ως το σωστό κορίτσι που σέβεται, ενώ από την άλλη καταδικάζουμε με όρους πατριαρχίας τη στάση της κοπέλας, αφού δεν θέλει να χωρέσει στο καλούπι που την βάζει ο νεαρός, τότε εκείνη έχει το πρόβλημα. Γιατί δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στη γυναίκα να διεκδικήσει μια ανθρώπινη επαφή; Άσχετα με το ιστορικό της υπόθεσης (που είναι κάπως προβληματικό), το αν ξέρει η ίδια τι θέλει (που δεν πολυφαίνεται να), ή το κατά πόσο είναι παγιδευμένοι ο ένας και ο άλλος στα κοινωνικά στερεότυπα (που είναι και οι δύο) ενώ προσπαθούν να κάνουν κάτι που ας πούμε "απαιτείται" από αυτούς, είναι κακό ρε παιδιά να θέλει να κάτσει να πει δυο κουβέντες; Δε σημαίνει σώνει και καλά ότι μετά θα "τα 'χουνε" ή ότι θα θέλει να τον παντρευτεί μετά και θα χαλάσει η κουλ συνταγή του ελεύθερου σεξ. Βεβαίως να κάνει εκείνη το βήμα και να μη φοβάται να μοιραστεί το το σώμα της με όποιον της γυαλίσει γιατί έτσι, ή να μη φοβάται να πει όχι όταν δεν έχει όρεξη και να νιώθει καλά με το όχι τηε, αλλά να κάνει και ο μισογύνης ένα, να μην τρέμει ότι του πήραμε τον ανδρισμό αν πούμε 5 μαλακίες να περάσει η ώρα. Άνθρωποι είμαστε, ήμαρτον.
