(α) Το αίσθημα της κοινότητας το έχει αφαιρέσει η πολιτική απο τον Έλληνα. Πρώτον η μεταπολεμική δεξιά στηρίζοντας την αστυφιλία του κατήργησε το χωριό του, την ιδιαίτερη πατρίδα του, και δεύτερον η μεταπολιτευτική αριστερά ταυτίζοντας την έννοια του Έλληνα με αυτή του χουντικού εθνικιστή του κατήργησε την πατρίδα.Άρα δεν είμαστε πλέον από το χωριό τάδε αλλά το σκεφτόμαστε κι όλας να πούμε περήφανα ότι είμαστε Έλληνες μην και μας πουν φασίστες.(β) Από τα αρχαία χρόνια το θρησκεύειν εδώ δεν ήταν θέμα εσωτερικής πίστης ή διδασκαλίας από άμβωνος, έτσι έγινε μετά την ώσμωση με την ανατολίτικη θρησκεία του ενός θεού που αποκαλούμε χριστιανισμός, μα κοινωνικής συμπεριφοράς, εξωστρέφειας. Όλοι μαζί στην πομπή των Παναθηναίων. Όλοι μαζί στους βωμούς των θεών. Χωρίς δόγμα, χωρίς μία απόλυτη αλήθεια, μα με μύθους με παραλλαγές. Ή μετά όλοι μαζί λατρεύαμε εικόνες (σ.σ. η Ειρήνη η Αθηναία ήταν υπέρ των εικόνων, οι Ίσαυροι που ήταν από την Ανατολία ήταν κατά αυτών). Βασικά ήταν μια εξωτερίκευση και επαναδιατύπωση της κοινής ταυτότητας και όχι ένα εσωτερικό ζήτημα.Ακόμα και στα βυζαντινά τα χρόνια οι εκκλησιές μας ήταν μικρές, εκτός από την Αγία Σοφία. Δεν προσφέρονταν για μαζικές εκδηλώσεις. Ήταν για να ανάψεις ένα κερί και να μιλήσεις με τον άγιο σου.(γ) Σήμερα, δεδομένης της ανωτέρω υπό (α) αίρεσης επιστρέφουμε σε μια φαντασιακή κοινή ταυτότητα (οβελίας με Cafe del Mar όπως λέτε αν και προσωπικά προτιμώ Shantel, Bregovic και Peter Nalitch). Και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Όποιος θεωρεί ότι ένα φαλάφελ έχει λιγότερες θερμίδες από ένα σουβλάκι κοτόπουλο ή ότι η πίτσα αν της βγάλεις το ζαμπόν έγινε diet ας το κοιτάξει.Ταυτότητα κι ενότητα ψάχνουμε. Όχι απώλεια κιλών.